Andvari - 01.01.1907, Side 132

126
Fiskirannsöknir.
ferð frá Englandi og enn þá lengra frá öðrum lönd-
um. Enda er það rétt álitið. Skip sem fer 17 ferðir
á ári frá Hull eyðir 170 dögurn í ferðir fram og aft-
ur. Fyi'ir skipum sem héðan ganga fer ávalt nokkur
tími í ferðir út og inn, en því færri sem ferðirnar
eru, því minni tími fer til spillis. En í öllu öðru
tilliti stöndum vér ver að vígi, eins og óbeinlínis er
tekið fram, þar sem helztu annmarkarnir voru taldir:
féslcortur, áhaldaleysi til aðgerða, liafnleysi (á Suð-
urlandi), hátt ábyrgðargjald og þar við bætist að kol
og salt verða oss nær helmingi dýrari en útlending-
um, þar sem vér verðum að borga á þeim dýrt ílutn-
ingsgjald frá útlöndum og uppskipun hér. En hve
miklu þessi kostnaðarauki nemi, er elcki mögulegt að
reikna út, né gera neina nákvæma áætlun um.
Enn sem komið er, er botnvörpuútgerðin aðeins
á fyrsta byrjunar- og tilraunastigi hjá oss og er því
eigi gott að spá fyrir um framtíð hennar. Hún er
bygð á því að fiska þorslt, sem verka á til saltfisks,
eins og þorsk þann, er veiðist á færi og lóð á þil-
skip og opna báta og þarf því að geta kept við þann
fisk að gæðum. Hún er byrjuð á þeim tíma, er
saltfiskur er í óvanalega háu verði, o: þegar skilyrðin
eru hin allra beztu fyrir því, að útgerðin geti borgað
sig vel. Nú má búast við því að fiskurinn falli eitt-
hvað í verði, þó það þurfi ekki að verða eins mikið
og íiskur hefir fallið stundum áður, því fiskneyzla
fer rnjög í vöxt í útlöndum (þó einltum á nýjum og
ísuðum fiski). En þó hann falli ekki nema urn 10
kr. skpd., þá getur það haft ískyggilegar afleiðingar,
nema því aðeins, að verðfallið bætist upp með mjög
miklum afla. Að öðrum kosti verður að taka upp
þá aðferðina, að leggja aflann í ís og fara með hann
á útlendan markað, jafnóðum og fullfermi er fengin,
en þá stöndum vér ekki lengur að neinu leyti betur
að vígi en þeir útlendingar er sækja aflann hingað,