Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Page 60

50
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
þaS alt. Hún vissi aS hún yrSi lengi aS bíSa gæfunn-
ar, og fann til þess ekki síður en Gottfreó.
Enn liSu tvö ár. Þá kom Vilhjálmur heim kynn-
isför. Þá var nú mikiS um dýrSir. Alt þorpsfólkiS
þyrptist á járnbrautarstöSina, eSa ruddist út í dyrnar
og gluggana, til þess að geta séð þenna mikla ferSa-
mann. Heima hjá foreldrum hans voru húsdyrnar'
skreyttar blómfléttum til þess aS fagna honum. FaSir
hans hafSi sént GottfreS meó hjörSinni þann dag, en
fór sjálfur á járnbrautarstöSina ogstóS þar fremstur í
þyrpingunni, til aS taka á móti Vilhjálmi. Allir
stóSu á öndinni af geðshræringu, þegar lestin stöSv-
aSist.
Svo kom tigulegur maSur út á stöðvarpallinn, í
gráum fötum meS vindil í munninum. Fyrst þekti
hann enginn, en svo brosti hann og þá kallaSi faSir
hans upp yfir sig: ,,Ó, þaS er ÓVilhjálmur’1.
Sumir voru feimnir viS þetta glæsimenni og drógu
sig í hlé, en aSrir ruddust í gegn um þröngina til þess
aS rifja upp viS hann gamlan kunningsskap; FriSrik
litli æpti hástöfum og gamli málarinn fekk óstyrk af
geSshræringu. Þetta var mikilfengleg stund !
Nú var hann kominn mitt á meóal þeirra og þau
heilsuSu honum öll meS innilegu handabandi. Len-
chen var þar líka, og stóru augun hennar voru enn
stærri en vanalega og rjóðu kinnarnar hennar enn
rjóSari, hún hafSi alveg gleymt Gottfred, sem var hjá
hjörSinni uppi á fjöllunum, fyrir þessum glæsilega
bróSur hans.
Vilhjálmur heilsaSi öllum svo innilega, og marg-
tók vió hvern og einn hvaS hann væri glaSur yfir aS
sjá hann. Hann var svo kurteis og göfuglegur og
höfSinglegur í allri framkomu — nærri því eins og
presturinn.— Og einmitt í því aS einhver hafSi orS á
því, hvaS hann væri líkur honum í framgöngu, þá
kom presturinn sjálfur; og allir fundu af eigin hugviti