Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Side 64

54
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
hann einmitt óskaS í hjarta sínu. „Þú varst alt af
traustiS mitt“, sagSi hann, þó aS enginn hefSi heyrt
hann segja þaS fyr.
Og svo var Lenchen. Stóru augun hennar voru
enn stærri en áSur, en rjóSu kinnarnar hennar urSu
æ fölari, nema þegar Vilhjálmur kom þeim til aS
roóna. Hún kom á hverjum degi til aS hjálpa gömlu
konunni, 'eins og hún var vön, en hún var feimin og
utan viS sig. Vilhjálmur varS enn órólegri. ÞaS var
eitthvaS á seiði. Hann vissi ekki hvaö hann átti að gera.
Eitt kvöld gengu þeir saman xít í skóginn, Vil-
hjálmur og GottfreS. Alt var kyrt og hljótt og loftiS
fölblátt, eins og oft er í fjallbygSunum.
„Vilhjálmur!“ sagSi GottfreS alt í einu í skerandi
rómi, sem gekk gegnum merg og bein; ,,þú mátt ekki
halda aS eg sé heimskur eins og sauSiir, þó aS eg hirSi
sauSi. Eg hefi meiri hugsun og skilning en þú heldur“.
,,ViS hvaS áttu?“ spurSi Vilhjálmur.
,,Eg á viS Lenchen11, sagði GottfreS, og stórir
svitadropar spruttu af enni hans; ,,hún elskar mig
ekki framar; hún elskar þig. Þú verSur aS fara meS
hana til Ameríku meS þér. Faróu meó hana með þér
eins og FriSrik. ÞaS fer bezt á því“.
Vilhjálmur varS hljóSur viS. „Allir þorpsbúar
vita aS þiS eruð trúlofuS11, sagði hann loks.
„Hamingja hennar er mér meira virSi en umtal
fólksins“, svaraSi GottfreS, „talaðu ekki meira um
þetta viS mig, bróSir minn, eg þoli þaS ekki ; taktu
hana aS eins meS þér þegar þú ferS“.
Þegar mánuðurinn var liSinn, fór Vilhjálmur aft-
ur, og FriSrik fór meS honum og Lenchen líka. Hún
ætlaði líka aS vinna handan viS hafiS, og innvinna
sér míkla peninga, og svo ætlaSi hún að koma heim.
Veturinn eftir dó faSir þeirra bræðra. Þá varS
GottfreS eigandi óðalsins, og hjarSmaSur í fylsta skiln-