Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Qupperneq 68

58
ÓLAFÚR S. THORC.EÍRSSÖÚ!
móSir okkar og eg stunduSum föSur okkar veikan, þá
varS eg viSkvæmur eins og kona. Ef eg hefSi ekki
veriS þannig lamaSur, þá hefSi eg aS líkindum gert
uppreist; ef eg hefSi haft nokkra von, þá mundi eg
líklega hafa fariS út í heiminn aS freista framtíSarinn-
ar. En eg hafSi mist alt. Og svo þegar faSir minn dó,
þá sátum viS móSir mín ein viS arninn, og þá fann eg
til þeirrar sælu sem þaS veitir, aS vera sjálfur vernd-
ari og veitandi. ÞaS var þaS fyrsta sem eg lærSi“.
FriSrik var hljóSur.
,,Og svo dó móSir mín, og eg hefi veriS hér einn í
fjölda mörg ár“, sagSi öldungurinn, ,,og eg lærSi sí-
felt meira og meira. Eg hafSi aSra til aS hugsa um.
Lenchen skildi foreldra sína eftir, þegar hún fór,
eins og þú vissir, og — —“
,, Já, en Vilhjálmur —“ greip FriSrik fram í.
“Þau sendu þeim peninga", sagSi hjarSmaSurinn
blátt áfram, en meS mikilli áherzlu, ,,en eg sá um alt
hitt. Mér er orSiS þaS vel ljóst, hvers vegna eg stóS
í skugganum. En þaS er furSulegast af öllu, aS nú er
eg hamingjusamur. Eg barSist viS sjálfan mig í mörg,
löng ár, en nú er eg sæll“.
,,Sæll?“ sagSi FriSrik.
,,Sæll“, sagSi bróStr hans. Eg er aldrei einn.
Allur heimurinn situr hérna í f jallahlíSunum hjá mér,
og kennir mér og lærir meS mér. Eg get ekki lýst
því, kæri bróSir minn, því aS eg á engin orS yfir þaS.
En þaS sem tíminn hefir fært mér, er dýrmætara en
Lenchen, verSmeira en peningar, og dýrSlegra en
jarSnesk hamingja. Eg get ekki lýst því, því aS mig
vantar orS til þess. Eg er ekki prestur, og mér er ekki
létt um aS tala; en þaS er nokkuS líkt því, sem eg
hefSi fariS á markaS og selt alt sem eg átti, en veriS
svikinn og fengiS kopar í staSinn fyrir silfur, en fund-
iS svo, þegar heim kom, aS eg hafSi fengiS gull í staS
silfurs.