Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Qupperneq 69

1
ALMANAK 1914
59
FriSrik fyltist lotningar.
Gamli hjarSmaSurinn hailaSist fram á stafinn sinn
k og hneigSi höfuSiS hægt — undur hægt.
„Svona er þaS, kæri bróSir. Þú veizt aS viS för-
um út í lífiS til þess aS höndla eitthvert hnoss, og viS
þráum þaS svo mikiS, og finst aS þaS muni veita okk-
ur fullkomna gleSi. Eg var ykkar þróttmestur, eg var
liugrakkastur. Eg vissi aS eg gat hlotiS hvaS sem eg
leitaSi eftir, því aS þaS lá í eSli mínu. Mig langaSi
til aS fara út í heiminn og sækja eitthvaS stærra og
meira en þorpiS gat veitt, en foreldrar mínir og Lencheu
héldu í mig. Eg varS aS hætta viS þaS. Þá fór eg aS
gera mér í hugarlund, livaS yndislegt væri aS eiga
heimili og góSa konu. Eg sá í hugauum Leuchen meS
barn í fanginu. Ojæja, eg varS aS missa þá von. ÞaS
var þungbært; þaS var alt þungbært. Og þegar árin
liSu og æskuþrótturinn bilaSi, var lífiS enn þungbær-
ara. Eg varS aS heyja baráttuna hérna í f jallshlíSinni.
Þegar eg sýndist sitja hugsandi og rólegur, þá var eg
aS heyja stríS. Eg gat ekki fariS úf í heiminn og barist,
eg þurfti alt af aS vera kyr hjá hjörSinni. Eg komst
ekkert. AlgóSur guS hafSi lokaS mig inui í sjálfum mér.
Þannig þurfti eg aS lifa í mörg ár. Reynslueggin risti
æ dýpra, eftir því sem eg eltist; hnífurinn var alt af aS.
ÞaS var sárt í fyrstu. En eftir nokkurn tíma fór eg aS
sjá; svo fór eg aS heyra; og svo fór eg aS skilja. Loks
var þaS blessaSan sumarmorgun, þegar eg fylgdi hjörS-
inni út í árgeislana, aS sólin skein mér skærara en áS-
ur. Eg gat varla andaS. Alt varS mér Ijóst um síSir.
Augu mín opnuSust. Eg hafSi fariS á mis viS alt, sem
menn berjast vanalega fyrir í lífinu, en í staS þess hafSi
* eg fundiS þaS, sem þeir, sem berjast fyrir veraldlegri
* hamingju, finna aldrei — friS viS guS“.
Þegar hann sagSi þetta, var sem Svipurinn sýndi
sál hans alla.
FriSrik gat ekkert sagt. Hann var sem utan viS