Eimreiðin - 01.01.1933, Qupperneq 89

EIMREIDIN
LAUNAKJÖR OG LÍFSBARÁTTA
69
wennina. Mönnum hættir við að ganga fram hjá sjálfum sér
°9 gleyma því, að ríkið er þeir sjálfir. — Óánægjuefnin eru
wtanlega mörg og því eðlilegt að leiðir skilji til úrlausnar,
°9 eigi síZt fyrir það, að hver vill sínum tota fram ota. Aðal-
°rsakir til óánægju og vanlíðunar, af þeim sem almennar eru,
eru tvær: kjaramunur, sem óneitanlega er enn of mikill, og
fólki er talið trú um, að því Iíði illa of oft meira en
astæða er til. Hvorutveggja mætti eyða að nokkru, svo að
VlÖfangsefnin yrðu viðráðanlegri, en það verður því aðeins,
t>ing og stjórn, fyrir hönd heildarinnar og einstaklinga,
9eri sitt ítrasta til. —
Það ætti ekki að vera óánægju- né undrunarefni, þótt for-
raðamenn þjóðfélagsins taki í taumana, þegar heildinni er það
Uauðsyn til sóknar eða varnar. Tökum t. d. innflutningshöftin.
au eru vitanlega seft til varnar því, að gjaldeyri sé eytt fyrir
ouauðsynlega hluti þegar tvísýni er á, að hann nægi fyrir
nauðsynjum. Hér er verið að vernda líf borgaranna, einnig
auPmanna. Það má ekki fást um það, þó að gatan verði
e‘ustökum mönnum ógreiðari en áður, þegar svo mikið liggur
v'ð. Kveinstafir út af slíkum ráðstöfunum eru því út í bláinn,
en bó góð lýsing þess, hve mönnum er hætt við að kvarta
°9 ásaka aðra í mótbyr, en hirða eigi um þau úrræði, er
yrir fótum þeirra liggja. Tækju kaupmenn það ráð, þegar
v°rutegundum fækkar, sem verzla má með, að verzla í fám
s|°öum og í félagi með öðrum, þá gætu þeir áreiðanlega, ef
s Vnsamlega er að farið, sparað sér það fé í húsaleigu og
^nnahaldi, sem óþarfinn veitir. En kjósi þeir heldur að vera
Ver í sinni holu, með takmarkaðan innflutning og litla verzl-
Un> bá verða þeir að eiga það við sjálfa sig, ef þeir líða sult.
Skiljanlegt er, að ýmsum finnist þeir minni >konungar«,
p 9ar þeir vinna í félagi með öðrum, en gæta verður þess,
a konungdómi eru líka takmörk sett — á vorum dögum.
Kröfur um igeic^uu opinberra gjalda eru því aðeins fram-
ærilegar, að um leið sé bent á og með eigi minni sanngirni,
ernig spara megi samsvarandi útgjöld úr viðkomandi sjóði.
öðrum kost er alt tal um skattalækkun óvitahjal. Hitt er
^laldan minst á, að safna fé í sjóði. Of fáir hafa áttað sig á,
er munur er að vinna með eigin fé og lánsfé. Og svo langt
hvi