Eimreiðin - 01.01.1933, Qupperneq 104

EIMREIÐIN
„Skáldskapur og ástir“.
I júní í sumar birlist grein í 2. hefti Eimreiðarinnar f. á.
með ofanskráðri fyrirsögn, en grein sú var skrifuð í marz í
fyrravetur. Greinarkorn þetta hefur nú orðið tilefni þess, að
tveir prestar hafa ritað athugasemdir og andsvör við sumu,
sem þar kom fram. Ragnar Kvaran skrifar í 3.-4. hefti Eim-
reiðarinnar f. á., og Sigurður Einarsson í 3. hefti Iðunnar f. á.
Þar eð greinar þessar andæfa sumu, sem ég hélt fram, og
þar sem veizt er að mér persónulega í grein Sigurðar Ein-
arssonar, þá vil ég leyfa mér að svara þeim ádeilum nokkru.
En af því ég hef í fleiri horn að líta, þá vil ég ekki þreyta
menn m,eð eltingum við smáatriði, en taka þau ein, sem máli
skifta. Eg vil byrja á athugasemdum til Sigurðar Einarssonar,
og koma svör til R. Kv. að nokkru þar inn í, en ég svara
honum þó nokkrum orðum áður lýkur.
Þegar ég las grein S. E., varð ég meira hissa en að und-
an sviði. Þegar ritfær mentamaður, sem telur sig málsvara
frjálsrar hugsunar í landinu, skrifar grein með slíkum belgingi
og ofsa-hrakyrðum í garð skoðana-andstæðinganna, þá er efa-
mál, að rétt sé að taka það alvarlega. En vegna þeirrar há-
reysti, sem í grein hans er og borin er uppi af nokkurri
mælsku, þá má búast við, að hún hafi áhrif á þá, sem næmir
eru fyrir öllum hávaða, en hirða minna um að skoða máls-
atriðin til rótar. Verður því að taka greinina í alvöru og því
fremur sem hún er forystugrein í víðlesnu tímariti.
Eitt þótti mér kynlegt við þessa ritgerð. S. E. hefur nú
þrisvar afneitað Guðmundi Kamban einmitt út af sama atrið-
inu og ég deildi mest á hann fyrir (Iðunn 1930, '31 og ’32).
en tekur hann nú undir væng sinn í heiftinni til mín. Glam-
uryrði hans um mína litlu persónu læt ég mig engu skifta-
Hirði ekki um að elta háð hans og útúrsnúninga. Þó skal
það tekið fram, að ræðuna 19, júní 1915, sem S. E. verður
svo tíðrætt um, flutti ég ekki, og hef ég gilda ástæðu til að
ætla, að honum sé það vel kunnugt. Það skal viðurkent, að
tilvitnun mín í ræðu annars manns var ógætileg, þar sem gera
mátti ráð fyrir lesendum, sem myndu vilja seilast svo langt til
loku, mér til óvirðingar, sem hér er gert nú. En alt það, sem
S. E. segir um fyrri grein mína, bendir á, að honum hafi verið
hrundið fram til árása á mig til að hefna fyrir Jón Trausta.
þó að fleira hafi vafalaust orðið tilefni greinar hans. Og eðli'