Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 81

EIJMREIÐIN
ÍÞHÓTT ÍÞRÓTTANNA — MÁLSNILDIN
313
Aftur á móti er still Gröndals í Heljarslóðarorrustu íburðar-
mikill, og fer vel á þvi, af þvi að efnið er svo ýkjukent.
Heimskringlu stíll Snorra er látlaus og slíkt hið sama þeirra
höfunda, sem rituðu Islendinga sögur. En vegna orðavalsins
1 sögunum er stíllinn hvorttveggja í senn, látlaus og þó með
hátíðabrag. Hann er svipaður höfuðhurði og limaburði manns,
sem sver sig í höfðingjaætt með framgöngu sinni.
Það virðist mótsögn, að einfaldleiki geti verið íburðarmikill.
En hvað segja glöggir menn um þessa vísu Jónasar t. d.:
Eða þessa:
... skín á tinda morgunsól.
Glöðuin fágar röðulroða
reiðarslóðir, dal og hól.
... fagur guðs dagur;
idessaður, lilessandi,
bliður röðull, hýður.“
Annað dæmi vil ég nefna um látleysi vísu, sem þó er þrungin
skáldskap og harla tilfinningarík:
Svo er okkar
ást i niillum
sem bús standi
balt í brekku,
svigni súlur,
sjatni vcggir,
sé vanviðað,
völdum bæði.
íþrótt tungunnar á sér vítt svigrúm, sem betur fer, og eru
henni engin takmörk sett — íþróttinni þeirri.
Hver rithöfundur getur með frjálsu nióti skapað sér lög og
reglur, hvort sem hann yrkir eða ritar óbundið mál. Svigrúmið
er svo vitt. Þó að málfræðingar semji setningafræði með regl-
Rin og reglu-reglum og rímfræðingar á hinu leitinu, geta höf-
Undar leyft sér að ósekju þau undanbrögð, sem sýna einltenni
hvers um sig. Þetta alt mætti sýna með dæmum. En það mundi
Verða langt mál, ef farið væri gaumgæfilega út í þá sálma, og
Væri í rauninni efni í allstóra bók.
Hetta vil ég segja að lokum:
Ef þjóðin tekur fótamentun fram yfir íþróttir tungunnar,
^nun menning þjóðar vorrar fótbrjóta sig og hálsbrjóta.
Og þá verður henni ekki viðreisnar von.