Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 67

EIMREIÐIN
LITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
299
Alt í kringum utanáskriftina höfðu vandræðalegir póstaf-
greiðslumenn hripað niður athugasemdir sínar til bóta á heim-
ilisfanginu. Bréfið hafði flækst fram og aftux um Evrópu að
ruinsta kosti í hálfan mánuð.
»A1 babbo di Robin. Til pabba Robins.“ Ég hló. „Það er lag-
lega af sér vikið af póstinum að koma því hingað.“ Ég fór á
skrifstofu umsjónarmannsins og gerði kröfu til að fá bréfið,
°g þegar ég hafði greitt fimmtíu centímur í sekt vegna þess
að bréfið var ófrímerkt, var skápnum lokið upp, og ég fékk
bréfið. Við fórum inn og settumst að snæðingi.
..Skriftin er óviðjafnanleg!“ sögðum \1ð og hlógum, þegar
við litum nánar á utanáskriftina. „Það er alt Eukleidesi að
þakka,“ bætti ég við. „Þetta hefst upp úr því að vera að gera
gælur við hina ríkjandi ástríðu."
En þegar ég hafði opnað umslagið og lesið bréfið, liætti ég
að hlæja. Það var mjög stutt og gagnort, nánast eins og sim-
skeyti: „SONA DALLA PADRONA NON MI PIACE HA
RUBATO il mio libro non voglio suonare piu
VOGLIA TORNARE A CASA VENGA SUBITO GUIDO.“0
„Hvað er það?“
Ég rétti Elísabetu hréfið. „Bannsett kvensniftin hefur náð
* hann,“ sagði ég.
Erjóstlíkön af mönnum með Hamborgar-hatta, englar hað-
aðir í marmaratárum, deyjandi kyndlar, styttur af stúlku-
hörnum, kerúbum, hjúpaðar verur, táknrænar og blygðunar-
iausar eftirlíkingar af veruleikanum — alt þetta, hinar undar-
iegustu og ólíkustu hjáguðamyndir, veifuðu og bönduðu til
°kkar, um leið og við gengum framhjá. Óafmáanlegar, greyptar
* járn og feltar í lifandi steininn, gægðust ljósmyndirnar frarn
undan glerrúðunum á óbrotnum krossum, legsteinum og brotn-
uui súlum. Dauðar konur með holdmiklu rúmfræðilegu sköpu-
iagi. eins og tíðkaðist fyrir þjátíu árum — tvær keilur úr
svörtu atlaski, sem ráku saman oddana um mittið, og hand-
leggirnir: kúla sem olnbogi, og þar fyrir neðan gljáfægður
1) „Ég cr hjá signoru, mér líkar þar ekki, hún hefur tekið hókina
mína, ég vil ekki spila framar, ég vil fara heim aftur, komdu strax, Guido “