Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 46

278
LITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
EIMREIÐIN
þeirrar tegundar. Hetjulegar og mishepnaðar tilraunir hans
til að þreyta þær aflraunir og sýna þá leikni, sem Guido leysti
svo glæsilega af hendi, voru ákaflega broslegar. Og nákvæm
og umfangsmikil stæling hans á tilburðum og venjum Guidos
var ekki síður ánægjuleg. Broslegastar voru þó stælingar Ro-
bins á Guido í þungum þönkum, einmitt af því að þær voru
gerðar með mestri alvöru og ósamrýmanlegastar eiginleikum
stælandans. Guido var alvarlegur og hugsandi að eðlisfari. Mað-
ur gat fundið hann sitjandi úti í horni með hönd undir kinn og
olnbogann á hnjánum, sýnilega í þungum þönkum. Stundum
átti hann til að nema staðar i miðjum leik, standa með hendur
á baki og stara brúnaþungur niður fyrir sig. Þegar það kom
fyrir, varð Robin alvarlegur og jafnframt dálítið órólegur.
Þegjandi og ráðalaus horfði hann á félaga sinn. „Guido,“ sagði
hann þá hlíðlega, „Guido.“ En Guido var venjulega of utan við
sig til að svara, og Robin, sem ekki þorði að halda áfram,
skreið þá nær honum, stældi stellingar hans — ýmist standandn
eins og Napoleon, með hendur fyrir aftan bak, eða í söniu stell-
ingum og Lorenzo il Magnifico hinn glæsilegi eftir Michelangelo
— og lézt vera þungt hugsandi. Á fárra sekúnda fresti leit
hann með ljósbláum augum sínum á eldri félaga sinn, til að
sjá hvort hann færi rétt að. En eftir eina mínútu var þolin-
mæðin á þrotum. íhygli var ekki hans sterkasti eðlisþáttur.
„Guido,“ kallaði hann, og svo enn hærra: „Guido!“ Hann tók 1
hönd Guidos og reyndi að toga hann til sín. Stundum vaknaði
Guido sjálfur af dagdraumum sínum og hvarf aftur til leiks
síns. Stundum anzaði hann ekki. Robin varð þá að fara hrygS'
ur og sneyptur og leika sér einn. Guido gat staðið eða setið
tímunum saman, grafkyr. Og augu hans voru fögur í alvaf'
legri hugsandi ró sinni.
Augu hans voru stór og fjarri hvort öðru, björt og ljósbla
að lit — sem er injög óvenjulegt á dökkhærðu, ítölsku barm-
Þau voru ekki altaf alvarleg og róleg, eins og á þessum stund-
um djúpra hugsana. Þegar hann lék sér, talaði eða hló, ljom-
uðu þau, og yfirborð þessara ljósu tæru linda hugsananna
virtist rísa í leiftrandi sólglitrandi öldur. Yfir þessum augum
var fallegt enni, hátt og hvelft eins og mjúkur ávalinn á kronu-