Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 28

260
HAKARLAVEIÐAR Á STRÖNDUM
EIMREIÐIN
allbreiðu undirlendi, er tengir Gjögur við Ávíkurnar og hið
fríða graslendi Trékyllisvíkur.
Búðirnar voru reistar hér og hvar í túnjöðrunum á Gjögri
og kringum bæinn og munu, er þær voru flestar, hafa orðið
12—15 að tölu. Þær eru nú allar fallnar og aðeins rústir eftir,
sem bera hin fornu nöfn.
Menn gerðu sig út að heiman í hákarlaverið mjög á sarna
hátt að mat og klæðum sem í aðra sjóróðra. Kaffi og sykur
var sáralítið eða 1 pund af hvoru til mánaðar, en sýrutunna
fylgdi hverju skipi. Aldrei höfðu hákarlamennirnir ráðskonu
eða fanggæzlu, heldur var einn af hverri skipshöfn eldasveinn,
og var það ávalt sami maður út alla vertíðina. Það var aidía-
starf, sem hinir tóku engan þátt í.
Á sjónum var fram um 1880 aldrei kveiktur eldur um borð
í skipunum, heldur aðeins hafður með kaldur matur, sem
nægja myndi til viku eða meira, því svo löng gat legan orðið
og enda lengri, ef afli var tregur, og vond veður eða hrakn-
ingar bættust þar á ofan. Eigi var heldur um neinn svefn að
ræða í sjóferðunum, sem heitið gat. Hið mesta var ef menn
dottuðu ofan í hendur sér eða drógu ýsur yfir vöðunum, þó
fyrir gæti það komið að menn fleygðu sér á plittana stund
og stund í góðu veðri, ef lítið var að gera.
Það var því hörð barátta og þrelemönnum einum fær, sem
þessir gömlu sægarpar háðu, liggjandi í opnu skipi langt úti
á hafi, með sjó í miðjum hlíðum eða vel það á stundum, svefn-
litlir í 5—10 sólarhringa við vossama vinnu, engan heitan mat
eða drykk, heldur e. t. v. hálffreðinn, eigandi yfir höfði sér
norðanstórhríð og óvissa landtöku.
Það var hinn stórmerkilegi framkvæmda- og dugnaðarmaðui'
Guðmundur í Ófeigsfirði, sem fyrstur byrjaði á því að hafa
eld um borð í skipunum og hita þar kaffi og elda annan mat.
Það fór þannig fram, að varalceðjan eða drekakeðjan var
hringuð niður á annan plittinn og hvolft þar yfir botnlausum
pottgarmi, og eldurinn síðan látinn koma þar í, en ketillinn
eða annað eldunarílát sett þar yfir, eins og á hlóð. Vart mun
þetta nú hafa verið nein sældareldstó við að fást í misjöfnu
veðri, en hún gerði þó sitt gagn og var mjög mikilsverð fram-
för frá því sem áður var.