Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 50

282
LITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
eim reiðin
skilja, að við álitum signoru Boncli alt annað en heppilega
fóstru fyrir Guido. Og Carlo virtist vera okkur samdóma. Auk
þess þótti honum ákaflega vænt um drenginn.
„En verst af öllu er,“ sagði Carlo að lokum vonleysislega,
„að ef hún hefur í raun og veru einsett sér að ná í barnið, lætur
hún einskis ófreistað — einskis.“
Eg sá, að hann hefði eins og ég gjarnan kosið, að eðlisfræð-
ingarnir hefðu byrjað að spreita sig á barnlausum konum,
blóðríkum og skapmiklum að eðlisfari, áður en þeir fóru að
fást við frumeindina. Og þó — hugsaði ég, þegar ég sá hann
ganga föstum löngum skrefum meðfram sólpallinum og heyrði
hann syngja fullum hálsi, málmsterkri, þróttmikilli röddu: —-
það er ósvikinn kraftur þarna, nægilegur lífsþróttur í þessum
fjaðurmögnuðu limum, bak við þessi ljósu, gráu augu, til þess
að heyja harða orustu við samansafnaða lífsorku signoru
Bondi.
Það var nokkrum dögum seinna, að grammófónninn minn
og þrjár öskjur með plötum komu frá Englandi. Þetta var
mikill ánægjuauki fyrir okkur þarna á fjallinu, því að hann
færði okkur hið eina, sem á vantaði i andlega frjósamri ein-
verunni — sem að öðru leyti var hreinasta Robinson Crusoe-
eyja — sem sé hljómlistina. Það er ekki margbreytileg hljóm-
list, sem hægt er að hlusta á í Flórens nú á dögum. Þeir tímar
eru liðnir, þegar dr. Burney gat ferðast fram og aftur um ítalíu
og hlustað á óteljandi nýja söngleiki, hljómkviður, kvartetta
og kantötur. Svo og þeir dagar, þegar lærður tónfræðingui'.
sem aðeins stóð föður Martini frá Bologne að baki, gat dáðst
að því, sem bændurnir sungu, og umferðaleikarar börðu og
blésu á hljóðfæri sín. Ég hef ferðast vikum saman fram og
aftur um skagann og varla heyrt annað en „Salome“ eða fas'
istamarzinn. í höfuðborgum Norður-Evrópu, sem annars eru
ekki auðugar af því, sem gerir lífið bærilegt, hvað þá þægi'
legt, er blómlegt hljómlistarlíf. Það er ef til vill eina skynsam-
lega ástæðan fyrir mann til að búa þar. Önnur þægindi —
skipulagður gleðskapur, fólk, samræður af æði misjöfnu tagi>
veizlugleði — hvað er þetta, þegar öllu er á botninn hvolft,
nema andleg útgjöld, sem ekkert gefa í aðra hönd? Og svo
kuldinn, myrkrið, skíturinn, rakinn og óþverrinn ... Nei, þar