Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 75

EIMREIÐIN
ÍÞRÓTT ÍÞRÓTTANNA — MÁLSNILDIN
307
unum, sem kváðu um þá drápurnar, gáfu þeir dýrindisgjafir:
gullhringa, ágæt vopn, skarlatsklæði o. s. frv.
Engla og Skota konungar, Dana og Norðmanna, luku allir
upp einum munni, að þeir vildi eigi missa frá sér íslenzk skáld,
sökum íþróttar þeirra. Sum skáldin þágu höfuðin sjálf —
Hfið — fyrir drápur, Bragi gamli, Egill Skallagrímsson, Óttar
svarti, svo að dæmi sé nefnd.
Hallfreður vandræðaskáld fékk þann vitnisburð hjá Ólafi
Trygg vasyni, að konungurinn vildi eigi missa af honum „sök-
unr íþróttar hans“. Þá hafði Hallfreður gert vísu dróttkveðna,
seni svo var haglega kveðin, að sverð var í öllum hendingum,
E1 jafnaðar. Þó að í eina vantaði, voru tvö sverðsheiti í einni
Ijóðlínunni.
Ef ég man rétt, kalla konungar allra þjóðlandanna, sem
sögur vorar snerta, skáldskapinn íþrótt. Og stórgjafir kon-
unganna til skáldanna sýna, að engum konungi kom í hug að
Sefa þeim smámuni. Á þessu má marka, að skáldin voru höfð í
hávegum við hirðir þjóðkonunga og jarla.
Haraldur konungur harðráði var heiftúðigur maður. Þó gaf
hann upp reiði sína Sneglu-Halla fyrir vísu, sem Halli gerði
1 skjótri svipan. Á þessu má marka, að Haraldur mat mikils
brótt skáldsins, enda var konungurinn skáld sjálfur og Ólafur
‘Tigui, hálfbróðir hans, slíkt hið sama.
Óskari Svíakonungi kipti í kyn Ynglinga, þegar samtíðar-
uienn Alexanders Kiellands vildu bægja honum frá borgar-
stjórastöðu, af því að hann væri sagnaskáld. Óskar konungur
svaraði á þessa leið:
»Úr því að Norðmenn hafa sætt sig við að hafa skáld — þó
uúnna sé en Kielland — fyrir konung, ættu þeir að una við
hafa skákl fyrir borgarstjóra.“
Hetta gerðist á þeim dögum, sem Björnstjerne var kallaður
°ki'ýndur konungur Noregs, af því að hann var stórskáld.
íþrótt tungunnar kemur fram með ýmsu móti, t. d. í orða-
leik. Heimsfrægur rithöfundur, sem hefur skráð mikla bók
uni Jesú, segir, að sú tunga, eða mállýzka, sem hann mælti,
hafi verið flugrík af orðaleikjum óg likingum, sem afar tor-
Velt sé að þýða. Orðaleiki má kalla skáldamál, og er hver
tunga auðug, sem er rík af orðaleikjum. íslenzlc tunga er meira