Eimreiðin - 01.07.1939, Blaðsíða 86

318
LANDVÖRN
eimreiðim
Verðlaun í einhverri mynd handa þeirn, sem sköruðu fram úr
að verklagni, reglusemi og öðrum þeim dygðum, er landvörn
yrði einkum ætlað að ala upp í æskulýðnum, ætti að veita í
lok starfstímans um leið og landvarnarskírteinið. En skírteini
slíkt yrði öllum afhent, sem lokið hefðu landvörn sinni, og
góð landvarnarskírteini mundu verða hin beztu meðmæli
hverjum ungum manni eða konu síðar í lífinu.
Atvinnuleysi unglinga, einkum í stærri kaupstöðum lands-
ins, er eitthvert mesta vandamálið hér á landi um þessar
mundir. Flestar iðngreinar eru svo að segja lokaðar ungum
mönnum, svo að mjög erfitt er og oft ógerlegt að koma
unglingum að iðnnámi. Svipað er að segja um undirbúning
undir skipstjórnarstörf og formensku. Sem stendur er ná-
lega ógerningur fyrir unga rnenn að komast á skip til und-
irbúnings undir nám í farmensku. Og fleiri atvinnugreinar
er hægt að nefna, þar sem líkt er ástatt. Landvörnin getur
orðið þeim mörgu æskumönnum, sem oft ganga atvinnu-
lausir og komast hvergi' að til undirbúnings undir lifsbar-
áttuna, beinlinis athvarf og styrkur, viðhaldið og aukið trúna
á lífið og starfið, sem aðgerðarleysið var ef til vill að gera
að engu. Enginn á að geta keypt sig undan því að inna af
hendi landvörn sína. Allir undantekningarlaust, sem heil-
brigðir eru og vinnufærir, yrðu að ganga í þenna allsherjar-
vinnuskóla þjóðarinnar og ljúka þar prófi. Leti og undan-
brögðum yrði að refsa með lengingu landvarnartímans, því
sú refsing yrði hinum seka mestur ávinningur.
Herþjónustan, sem æskumenn annara þjóða verða að
inna af hendi, hefur áreiðanlega mikla kosti. íslendingur,
sem sjálfuf1 hefur verið í herþjónustu erlendis, lætur svo
um mælt í samtali við mig nýlega, að meðal annara kosta
hennar séu þeir tveir, sem íslendinga skorti mjög alment:
að læra til hlítar að hlýða og að stjórna. Hernaður er at-
höfn, sem islenzka þjóðin mun ekki taka þátt í, fái hún sjálf
að ráða gerðum sinum. En landvörn er henni nauðsyn, og sú
landvörn, sem hér hefur verið gerð að umtalsefni, þarf að
komast i framkvæmd sem allra fyrst.
3. september 1939.
Sveinn Sigurðsson.