Búfræðingurinn - 01.01.1944, Page 15
B U F IiÆÐIN G U R I N N
13
Til þess að fá gott hey
áf háliðagrasi þarf að slá
það fi/rr en annað gras, og
gefur það þá lítið eftir að
fóðurgildi seinsprottnari
tegundum. Gefur venju-
lega góða há, og íná oft slá
það 2—3 sinnuin á sumri,
ef skilyrði, hvað áburð
snertir, eru góð. Þetta
gras byrjar ofl að skríða
síðast í maí og bætir við
sig nýjum blómstönglum
frain í seinni hluta júní.
En þelta veldur því, að
það þroskast inisjafnt.
Það sprettur betur í köldu
og liráslagalegu veðurfari
en ýmis önnur grös og er
því mjög árvisst að gefa
mikla uppskeru.
Á lilöð háliðagrassins
lcoma stundum brúnir,
ílangir flekkir, sem er
njðsveppategund (Mastigosporium allnim). Eru einkum brögð
að þessu i rigningasumrum á Suðurlandi. Sveppurinn rýrir
gæði heysins, ef mikil brögð eru að honum.
Háliðagrasið hefur í tilraunum við jöfn skilyrði gefið lieldur
ininna hey en vallarfoxgras. Islenzkt fræ hefur gefið heldur
meiri heyuppskeru en finnskt l'ræ, miðað við 8 ára tilraunir á
Sámsstöðum. Þroskar fræ í öllum árum. Útsæðismagn 35—40
kg á ha.
2. Vallarfoxgras (Phleum pratense).
Líkist mjög háliðagrasi, livað slærð og útlit snertir, fljótt á
lilið. Það er með apprétiiim jarðstöngli og oft með linúð niðri
við rótina. Venjulega ljósgrænt cða blágrænt (einkum l'yrst á
vorin). Blöðin flöt, mjúk og þykk, með kili. Blaðrendurnar
snarpar. Blaðsliðrin liol og opin. Sliðurhimnan þunn, nokkuð
1. mynd. Háliðagras. (Eftir A. Mentz.)
a. 1). smáax, c sama án axagna
(stækkað sjöfalt).