Búfræðingurinn - 01.01.1944, Page 16
14
BÚFRÆÐINGURINN
löng, odddregin og tirjótt.
Blöðin nppvafin í bruni-
legunni. Punturinn er
hrjúfari átöku en á há-
liðagrasi, sívalur og smá-
öxin næstuni legglaus og
einblóma. Ytriagnir smá-
axanna mynda tvö
brodda upp úr hverju
smáaxi, sem líkjast stutt-
um týtum, og er það góð
einkenni til að þekkja
þetta gras frá háliða-
grasi. Venjulega 60—100
cm á hæð.
Þetta er blaðrík gras-
tegund, en myndar ekki
þétta grasrót, því að hún
hefur litið af blaðsprota-
hlöðuin. Er harðger, en
ekki sérlega varanleg
slægjujurt. Þolir illa
beit. Gefur sérstaklega
lystugt hey, en nokkuð
hart. Heyið er ljósara á 'it en af háliðagrasi, en ekki talrð
mjög næringarríkt. Vallarfoxgrasið hefur verið önnur aðal-
grastegundin i fræblöndum, síðan sáðgresisrækt hófst hér
á landi.
Vex bezl í næringarríkuin leirmóajarðvegi og krefst mikils
áburðar, ef spretta á að verða góð, en getur þó þrifizt á öllum
jarðvegstegundum, ef vel er að húið. Vex vel með öðrum gróðri
og veitir öðrum tegundum gott vaxtarrými, rauðum og hvítum
smára og þeim grastegundum, sem eru ekki með rótarskotum.
Er fremur seinvaxið gras og gefur því ol'l lítinn háarvöxt.
Skríður venjulega síðast í júni eða fyrst i júlí. Þroskar fræ í
hetri sumrum.
2. mynd. Vallarfoxgras. (Eftir A. Mcntz.)
Til liægri smáax, stækkað sexfalt.
Tilraunir með stofna af vallarfoxgrasi á Sámsstöðum hafa
bent til þess, að norskt fræ gefur meira hey en danskt. Til-
raunir frá 1931—38 sýndu, að danskt fræ (Trifolium nr. 12)
gaf að nieðaltali í 8 ár 6775 kg af ha í 2 sláttum. Norskt verzl-