Búfræðingurinn - 01.01.1944, Síða 19

BÚFRÆ ÐINGU RINN
17
G. Túnvingull (Festnca rubra).
Er venjulega með skriðiilum
jarðrenglnm, með stuttum eða
löngum jarðlæguni renglum.
Blaðsprotablöð eru oft burst-
mynduð, en þó gela þau einnig
verið flöt. Stráblöðin eru flöt
með greinilegum rifjum á efra
borði. Blöðin samanlögð í brum-
legunni og grasið venjulega rauð-
grænt. Stráin eru venjulega eklci
mjög ])éttstæð, einlcum ef hann
vex í þéttum breiðum. Punturinn
ofl dálitið lotinn og einhliða. Öx-
in 4—7 blóma á nokkuð löngum
leggjum. Ytriagnirnar styttri en
smáaxið. Plántan er venjulega
ÖO—70 cm há.
Túnvingull er liarðger og mjög
varanleg slægju- ug beitarjurt og
eitthvert útbreiddasta gras, sem
vex hér á landi hæði í ræktuðu og
óræktuðu landi. í mýrum finnst
hann í þúfum og er þar einhver
fyrsta grastegundin, sem nær lit-
breiðslu, er þær eru þurrkaðar
upp með framræslu.
Túnvingullinn er mjög breyti-
leg grastegund, og hafa fundizt
liér aðallega 2 vaxtarfonn (afbrigði): 1) gras, sem er mjög
beinvaxið og með stuttum renglum og fremur snautt að blað-
sprotablöðum, — 2) vingull, sem er með mjög þroskuðum
rótarskotum og selur mikið af breiðum og löngum blaðsprota-
blöðum. Af hinu fyrrnefnda er auðveldara að rækta fræ, en
hið síðarnefnda setur færri fræstöngla og gefur minna fræ.
Það lirval, sem hefur farið fram á Sámsstöðum, hefur aðal-
lega ski])zl í þessa 2 flokka, ])ó að þar séu afbrigði þar á milli.
og einkum til beitar, mun skriðuli stofninn
ræktunar. Sænskur túnvingull (Rex) hefur
4. nivnd. Túnuingull. (Eftir A.
Mentz.) Til hægri smáax,
stækkað tvöfalt.
Til lúnræktar,
vera beztur til