Búfræðingurinn - 01.01.1944, Page 21
B Ú F HÆÐING U R I N N
19
við sandkcnnda jörð, en cigi ber hann af túnvinglinum i ncinu og cr því
ckki cftirsóknarverður, ef unnt cr að ná í fræ af túnvingli. Harðvingull
gefur minna licy en túnvingull. Útsæðismagn við hreinrækt 30—35
kg á lia.
8. Vallar.tveifgras (Poa pratensis).
Hefur liggjandi viðslcriðula jarðsprota. Blöðin slétt og
jafnbreið og sanianlögð i brumlegunni. Slíðurliimnan stutt
og þverskorin. Blaðsprotablöðin lengri en stöngulblöðin.
tilöðin slétl og venjulega blágræn, með tveimur jafnhliða
gagnsæjum linum eftir niiðjum blöðum. Blaðið endar i bát-
lagaðri totu, sem klofnar við uppstroku. Punturinn grænn
eða bláleitur og puntgreinar útgreindar. Smáöxin 3—5
blóma. Skriður venjulega 10.—20. júní. Tegund þessi er harð-
ger og varanleg slægju- og beitarjurt, sem þolir vel ltulda og
þurrka. Gefur mjög lystugt og næringarríkt hey. Vex bezt á
myldnum moldarjarðvegi, en þrífst á öllum jarðvegarteg-
undum, ef áburð vantar ekki. Vex nokk-
uð einráðandi í smábreiðum, ef skilyrði
hæfa grasinu, en eigi að síður deilir hún
rúminu með öðrum tegundum, ef ekki
er um næringarríkan jarðveg að ræða.
Alinnlenda vallarsveifgrasið er blá-
grænt að lit, en sveifgras það, sem flutt
hefur verið inn og notað í fræblöndur,
hefur venjulega verið amerískt. Það er
6. mynd. Efri liluti af
blaðsliðri og sliðarhimnu
(sk) af hásueifgrasi og
vallarsveifgrasi. (Eftir
A. Mcntz.)
7. mynd. Vallarsveifgras. Til liægri: Smáax,
stækkaö sexfult. Til vinstri: lilað og slöngul-
liluii af vallarsveifgrasi. Yzt til vinstri blað-
stofn af sömu tcgund. (Eftir A. Mentz.)