Búfræðingurinn - 01.01.1944, Qupperneq 33

B Ú F R Æ Ð I N G U R I N N
31
áveituhólfunuin1) og nær méstum þroska og stærð við 30—50
cm vntnsdi/pi. Þegar áveituvatnið verður dýpra, verður
hún gisvaxin og grennluleg, — blómgast ekki við áveitu.
Talið heppilegast þrifum hennar, að landið þorni eftir áveitu.
Annars er tegund þessi allbreytileg og getur orðið 30—40
cm há, en er oft á þurrlendari svæðum helmingi styttri, en
þar verður oft fræmyndun. Rannsóknir á fræi mýrastarar-
innar hafa ekki verið gerðar.
"2. Gulstör (Carex Lijngbyei).
Vex um land allt og er þróttmest í flæðiengjum, einltum þar
sem vetraráveitu nýtur og vatn er ekki kyrrstætt. Hún er með
gildum og stuttum jarðrenglum og breiðist aðallega út með
þeim. Stráin eru upprétt. Blöðin eru löng, flöt með (lilið eitt)
niðurorpnum röndum, hárlaus og mjúk, að minnsta kosli á
fyrsta vaxtarskeiði jurtarinnar. Eitt eða fleiri karlöx, en oft
2—3 kvenöx, er lúta niður og eru fyrir neðan karlöxin á
stönglinum. Blómgast venjulega i júní. Oft er þessi stararteg-
und lágvaxin þar, sem hún vex ekki í áveitu.
Finnst oft allríkjandi í kelduin, þar sem vatn rennur eða
vatnsagi er, en algengust er hún í votlendum mýrum meðfram
straumvötnum, i fitjum, fjarðarbotnum og flóum, þar sem
sandur og leir er í jörðu. A þessum siðastnefndu stöðum er
hún þó ekki stórvaxin, en setur þar fremur þroslaið fræ en í
blautum flæðiengjum. Vetraráveitu kann gulstörin vel, en þolir
ekki jarðvegarsúr, og bezt á við hana, að hægt sé að þurrka
landið nokkuð, svo að vatnsagi sé ekki alltaf hinn sami. Gul-
störin er allbreytileg eftir vaxtarskilyrðum, og afbrigði eru
mörg, en hún er tvímælalaust hezta starartegundin, sem gætir
í heyafla hér á landi, og gengur næst töðu að fóðurgildi, ef
slegin er á réttu þroskaskeiði. Hennar gætir meira og minna
í Flóaáveilunni og hefur þar aukizt töluvert við áveituna ]iar,
sem liún var til í jarðveginum, áður en áveitan ltom. Fræs
hefur sama og ekki verið aflað eða rannsakað af gulstör. í
flæðiengjum ber hún sennilega ekki þroskað fræ, því að þar
verður jarðsprota- og hæðarvöxtur að öðru leyti meiri en á
1) Gróðurrannsóknir á FlóaáveitusvœCinu eftir Steindór Steindórsson
frá Hlöðum, 1943.