Búfræðingurinn - 01.01.1944, Side 70

68
B Ú F R Æ I) I N G U R I N N
stangarinnar. Aulc þess er ökrum nieð harðara korni frekar
liætt við í'oki af völduin veðra en hinu, sem gulþroskað er.
Það er talið, að þegar kornið er orðið gulþroskað, safnist
ekki meiri mjölvi í það og því ekki ávinningur að bíða með
uppskeruna. Harðþroska verður korn sjaldan hér á landi.
Helzt þarf að slá kornstöngina í þurra veðri, einkiun hafra,
síður bygg og rúg, þó að þurrviðri sé bezta veðráttan. Ef um
litla ræktun er að ræða, má vel skera kornið með sigð. Er þá
tekið utan um stráin með vinstri hendi og skorið niðri við
jörð með hægri hendi. Stöngin er nú lögð i bindi þannig, að
öxin snúi öll á einn veg, unz bindið er orðið 2—ö spannir í
imnnál rétt fyrir neðan kornöxin. Ef kornið er skorið i rign-
ingu, er betra að hafa bindin % grennri en í þurru veðri.
Þegar lniið er að skera kornið og leggja störigina í hæfilega
stór bindi, er eflir að binda. \rið hafra- og bygguppskeru er
liandhægast að binda með stönginni sjálfri, en lengd stangar-
innar sjálfrar er ekki nægilega mikil til þess, verður því að
nota tvær stangarlengdir. Maður tekur nú í vinstri hönd tæp-
iega svo gildan vöndul, að þykktin sé greiparfylli, úr bindi
því, er binda skal, og skiptir stönginni með hægri hendi að
neðanverðu, en heldur upp við öxin jneð vinstri hendí. Er
nú tekinn annar helmingur vöndulsins með hægri hendi og
iirugðið yfir stöngina að vinstri handlegg og haldið svo áfram
íneð bragðið, unz komið er mcð stöngina upp og yfir axið
nær manni, og myndast hér það bragð, er heldur bandinu
saman. Er nú bandið lagt yfir bindið og um það reyrt allfast,
báðir endar bandsins snúnir saman og þeim brugðið undir
bandið. Þessi binding gelur verið allgóð og kornstöngin hald-
izl vel í þeim, þó að töluvert sé með þau farið, bæði við skrýl’-
ingu, stakkhleðslu og hirðingu á ])reskjunarstað. Kornskurð-
ur með sigð er fremur þreytandi verk, en ef vel er að unnið,
fást jöfn og góð bindi, þar sem kornið er reglulegt i bindinu.
Þessi aðferð er sennilega jafngömul akuryrkjunni og er sums
staðar notuð enn, einkum þar sem kornrækt er höfð í smá-
um stil. A'ið stærri ræktun kemur til greina meiri verkasparn-
aður, og er þá sóporl' með lengri ljá en venjulegum grasljá
næsla verkfærið.
Með sóporfi getur 1 maður hæglega slegið 1 dagsláttu á
dag. Með honmn þarf I mann lil að taka frá og leggja í bindi,
og þriðji maður bindur. Ef fólkið er samhent og hefur noldcra