Búfræðingurinn - 01.01.1944, Qupperneq 140

138
B U F R Æ Ð 1 N G U R I N N
ingsrælct á milli kynjanna eftir föslum reglum. Með einhlend-
ingsrækt er stundum hægt að framleiða kynhlendinga, sem
skila oft meiri og mörgum sinnum verðmætari afurðum en
liin hreinu kyn gera, sem blandað er saman. Bretar framleiða
t. d. eitthvert hezta dilkakjöt í heimi með einhlendingsrækt
á milli vissra sauðfjárkynja og kynblendinga.
Búfé það, sem flutt hefur verið frá Stóra-Bretlandi lil hinna
ýmsu landa víðs vegar um heim, hefur ýmist verið hrein-
ræktað þar eða hlandað með þeim stofnum, sem fyrir voru á
liverjum stað. í flestum löndum mun hala verið byrjað með
einhlendingsrækt, en víðast hefur hiin endað í varanlegri kyn-
hlöndun á milli liinna aðfluttu g'ripa og heimastofnanna, og
hafa þá oft á þann hátt myndazt ný kyn, enda er einblendings-
ræktin dýr í rekstri og krefst mikillar nákvæmni.
Arið 1932 voru fluttar frá Bretlandi til Islands 27 kindur,
8 hrútar og 19 ær af Border Leicester-kyni, sem er holdafé og
mikið notað til einhlendingsræktar í Bretlandi og víðar. rI'il-
gangur þessa innflutnings hingað til lands var sá að fram-
Jciða sláturdilka með einblendingsræklun milli ensku hrút-
anna og íslenzku ánna. Þessir innfluttu hrútar voru sellir á
fáa staði, en dreift uin landið, en ærnar voru fluttar að Hall-
dórsstöðum í Þingeyjarsýslu með nokkrum hrútum. Þar átti
að hreinrækta þennan stofn og selja hrúta til hænda til ein-
hlendingsræktar.
Það má í stuttu máli segja, að innflutningur jiessi hafi enn
þá enga hagnýta jiýðingu haft fyrir dilkakjötsframleiðslu
okkar. Þó er vitað, að einblendingsdilkarnir hafa yfirleitt
skilað y2—2 kg þyngri kroppum en íslenzkir dilkar og að
miklum mun betrn kjöti. Því iniður var þó aldrei gerð tilraun
lil að fá raunhæfan samanhurð á verðmæti kjötsins af ein-
hlendingunum á erlendum kjötmarkaði, ernla aldrei framleitt
svo mikið af einhlendingsdilkum, að þáð hafi verið hægl.
Ensku hrútarnir náðu lítilli úthreiðslu, og enginn áhugi virt-
ist skapast hjá hændum almennt lil að reyna þennan þátt
sauðfjárræktarinnar. Það má því telja, að einhlendingsræktin
hafi farið hér út um þúfur eftir svo sem 5 ár. Enda var hún
mest fálm, því að slíka ræktun þarf að reka af skilningi og
áhuga hændanna og eftir föstum reglum. Engir nýir sjúkdóm-
ar virðast hafa horizt lil landsins með enska fénu.
Árið eftir, að Border Leicester féð var flutt hingað lil lands,