Búfræðingurinn - 01.01.1944, Síða 155
Doði í sauðfé.
Eftir Siguiíð Siguðsson á Ytri-Skeljabrekku i Borgarfirði.
Ég býsl við, að bændur missi oft eina og eina á að vorinn
til án þess að vita með vissu, hver dauðaorsökin er. Svo hefur
það verið hjá mér að minnsta kosti. Vil ég nú biðja Bú-
íræðinginn fyrir lýsingu á nokkrum slikum tilfellum:
Vorið 1941, í byrjun sauðburðar, veiktist ein fallegasta og
vænsta ærin mín, og var hún komin að burði. Þetta var seinni
hluta dags. Ég bjóst við, að þetta væri lungnabólga, lógaði þó
ánni ekki um kvöldið, en lél hana inn i hlýtt hús. Morguninn
eftir Iá hún sem dauð væri, teygði frá sér allar lappir, og rann
froða úr vitum bennar, en hún var aðeins með lifsmarki. Er
ég lyfti höfðinu á henni upp, veitli ég því eftirtekt, að eyrun
voru köld og kjálkarnir iöfðu einkennilega máttlausir. Eg
íiafði aldrei heyrt menn tala um doða í ám, hvorki i ræðu né
riti, en dettur nú í hug, hvort þetta muni geta verið doði. Ég
sótti því i skyndi doðadæluna og dældi ána. Um kvöldið var
hún orðin frisk og bar hraustu lambi daginn eftir. Lifir ærin
enn þá.
Annað lilfelii kom fyrir hér á næsta bæ sama vor, og var
ánni bjargað með dælingu eftir reynslu minni. Einnig var
ein ær læknuð liér síðastliðið vor af sömu veiki. Eg tel vist,
að ég hafi misst þó nokkrar ær á undanförnum árum úr doða,
án Jicss að ég vissi, hvert dauðameinið var. Eg hygg, að doði
sé jafnvel eins algengur hjá ám og í kúm. iig skril'a Jiessar
línur, ei' vera kynni, að einhver, scm læsi Búfr., væri jafn fá-
fróður í Jiessum efnum og ég var, og mætti J>að þá ef til vill
koma þeim að gagni.