Búfræðingurinn - 01.01.1944, Qupperneq 161

Illgresi.
Það tjón verður vart ineð tölum talið, sem illgresið veldur
árlega hér á landi. Ræktunarmennirnir verða því miður
stundum sljóvir fyrir skaðsemi þess og gera sér rangar liug-
myndir um uppruna þess í ræktunarlöndin og baráttuna við
það. Árlega er eytt mjög miklu af vinnuafli til þess að halda
illgresinu niðri og þó sízt um of. Og því dýrara sem verka-
fólkið er og örðugra að fá það, því meiri nauðsyn er á því að
taka upp réttar baráttuaðferðir gegn illgresinu. Það hefur
mikið verið skrifað um illgresi hin síðustu ár. Vil ég meðat
annars leyfa mér að benda á allrækilega grein eftir undir-
ritaðan í 3. árg. þessa rits. En um efni sem þetta verður seint
of mikið skrifað, það er til Jeiðbeininga getur talizt, og því
verður þetta efni rætt hér í sluttu máli, og verður aðallega
miðað við haugarfann.
I. I hverju er skaðsemi iligresis fólgin?
1. Það tekur vuxtarrými frá jurtunum. Þetta gildir einkum
breiðblaða jurtir eins og fifla eða jurtir, sem breiða sig eins
og arfi.
2. Það skijggir á nytjajurtirnar og lækkar jarðvegshitann
uin 0,7—4,0 stig.
3. Það eyðir mikiu af vatni úr jarðveginuni og gerir þannig
mikinn skaða í þurrkaveðrum.
4. Það tekur auðleyst næringarefni úr jarðveginum. Oft er
illgresið fljótvaxið og tekur þá það liezta af næringu jarð-
vegarins, áður en nytjajurtirnar eru komnar á kreik. Margar
illgresisjurtir eru mjög þurftarmiklar. Ein jurt af akurkáli
(illgresisplanta) þarf t. d. tvöfalt meira af köfnunarefni og
losfór og l'jórum sinnum meira af kali en ein hafrajurt. Haug-
arfinn er mjög auðugur af jurtanærandi efnum. Eftirfarandi
tafla sýnir efnamagn haugarfa samanborið við meðaltöðu,
talið í % af þurrefni: