Búfræðingurinn - 01.01.1944, Qupperneq 166

Heyskúffan.
Alllangt er síðan, að einstakir bændur komust upp á að
tengja skúffu við greiðu sláttuvélar sinnar og sat'na i hana
grasinu, uin leið og það var slegið, en losa það svo úr með
vissu millibili. Reyndist þetta hagkvæml mjög þar, sem
snöggt var. Vann sláttuvélin ]>á tvö verk í einu: að slá og
raka að verulegu leyti. Grasið lá þá eftir í þykkum röstum,
og þegar úr þeim var dreift, mynduðust langir, en mjóir
ílekkir, sem siðan voru teknir saman með heyýtum.
Heyskúffur þessar voru í fyrstu eingöngu gerðar úr járn-
hlikki, og er mér ekki kunnu'gt um, hverjir fyrst fóru að nota
]>ær hcr á landi. Breidd þcirra er höfð sú sama og lengdin er
á sláttuvélargreiðunni, en lengd þeirra getur verið mikil eða
lítil eftir vild hvcrs og cins, venjulega mun hún vera 1,5—2
m. Um leið og slegið er, þarf að raka grasinu af greiðu sláttu-
vélarinriar aftur í skúffuna, og ])egar hún er orðin full, er
skúffan tæmd aftur úr og lil hliðar frá slægjunni, svo að
grasið verði ekki fyrir sláttuvélinni við næstu uml'erð.
Ýinsar tilraunir hafa verið gerðar með það hcr á landi að
úlbúa sjálfvirkar heijskúffar, sem bæði rökuðu i sig og tæmdu
sig sjálfar. Þetta hefur gengið mjög misjafnlega, og ekkert al'
útbúnaði þcssum hcfur náð almennri útbreiðslu. Þurfa því
flestir, er nota þessar skúffur, að raka upp í þær og úr þeim
sjálfir og nota til þess sterkar hrífur. Séu hestar vanir, getur
sláttumaðurinn annazt hvort tveggja, að stjórna hestum og
raka i skúffuna og úr. Sé miklu heyi safnað í skúffuna i einu,
þarf að stöðva hestana stundarkorn, meðan skúffan er tæmd,
en að öðrum kosti er þcss ekki þörf.
Á síðustu árum liafa komið fram fleiri gerðir af heyskúff-
uni, sem eru sjálfvirkar, en þó einfaldar að gerð og ódýrar.
Sameiginlegt fyrir þær allar er það, að botn þeirra er ekki
heill, heldur gerður úr flötu járni, vír eða snærum, en utan
með er umgerð úr tré eða járni. Fyrsta gerðin af þessum
skúffum mun hafa komið fram í Evjafirði árið 1937. Þar