Stígandi - 01.04.1947, Blaðsíða 61

MAÐURINN MEÐ GULLHEILANN
Eftir ALPHONSE DAUDET
Páll S. Árdal þýddi
[Alphonse Dandet, höfundur eftirfarandi smásögu, er íslenzkuin lesenduin nokkuð
kunnur af ýmsum sögum, sem þýddar hafa verið eftir hann í íslenzk tímarit, m. a.
Dvöl. Hann var franskur, fæddur 1840, en dáinn 1897. í fyrstu lagði hann fyrir sig
ljóðagerð, en vakti þar ekki mikla athygli á scr. I>á sneii hann scr að sagnagerð, og
átti þar einnig fremur örðugt uppdráttar framan af. 1872 kom út bók lians Furðu-
ævintýri Tartarins frá Tarascon, kímni-háðsaga. Aflaði Daudet sér mikillar frægðar
áður en lauk. Honum hefir verið jafnað við Dickens að frásagnalist.
Erfitt mun að þýða sögur Daudels, svo að þær missi einskis í. I'ýðandi þessarar
sögu er Páll S. Árdaí, sonarsonur Páls J. Árdals, skálds. Dvelur hann nú við ensku-
nám í Englandi. — R i t s t j.j
Einu sinni var maður, sem hafði heila úr gulli; já. frú mín góð,
heila úr gulli. Þegar hann kom í heiminn, héldu læknarnir, að
barnið myndi ekki lifa, höfuð þess var svo þungt og hauskúpan
stór. Hann lifði samt og dafnaði í sólskininu eins og fagurt olíu-
tré; aðeins íþyngdi hið stóra höfuð honum alltaf, og það var
aumkunarvert að sjá hann rekast á húsgögnin, er liann gekk
Hann datt oft. Dag nokkurn datt hann niður stiga og rak höfuðið
í marmaraþrep, en það söng í hauskúpunni eins og málmstöng.
Menn hugðu hann dauðan, en þegar hann var tekinn upp, fund-
ust aðeins tveir eða þrír dropar af storknu gulli í ljósu hári lians.
A þennan hátt komust foreldrar hans að því, að liann hafði heila
úr gulli.
Þessu var haldið leyndu; veslings litla drenginn grunaði ekk-
ert. Stundum spurði liann, hvers vegna liann mætti ekki lengur
leika sér með öðrum drengjum á götunni.
„Þeir myndu stela þér, fagri fjársjóðurinn minn,“ svaraði móðir
lians jafnan.
Þá varð drengurinn dauðhræddur við, að honum yrði stolið;
hann fór aftur að leika sér einn, án þess að segja neitt, og dróst
áfram með erfiðismunum, úr einni stofunni í aðra.
Hann var orðinn átján ára, er foreldrar hans sögðu honum frá
þeirri óvenjulegu guðs gjöf, er hann lrefði hlotið, og þar eð þau
höfðu til þessa alið hann upp og séð fyrir honum, báðu þau hann
STÍGANDI 139