Stígandi - 01.04.1947, Blaðsíða 48

„Það bar skyndilega að,“ glaðvært andlit Helgu varð allt í einu
sorgbitið, „við vorum öll að heiman, því að þetta var í sumar-
leyfinu. Mamma fór fyrr heim en við, því að hún ætlaði að búa
undir kornu okkar. Þetta var í ágúst og hræðilega heitt, og mamma
var alltaf hjartabiluð. Auk þess var luin að rogast með ávexti,
sem lnin fékk í sveitinni. Hún var fyrir skömmu komin heirn,
þegar luin fékk hjartaslag og dó. Nágrannar okkar lögðu hana í
kistuna. Þegar við konnun lieim, var hún horfin. Við sáurn liana
ekki framar."
Systurnar Jrögðu.
„Og ég fékk l'yrst að vita það Jrrem vikum síðar. Af hverju send-
uð Jrið mér ekki skeyti?"
„Pabbi vildi það ekki. Símskeyti hræða bara, en segja þó ekki
neitt, áleit hann.“
María leit upp og virti systur sína fyrir sér. Helga stóð í síðum
náttkjól við þvottaborðið, og hárið féll laust niður um herðar
henni.
„Eiginlega varst Jrað þú, sem hefðir átt að giftast til íslands. Þri
hef'ðir átt J:>ar ntiklu betur heinta en ég. Þú ert ljóshærð og há-
vaxin, alveg eins og norræn stúlka á að vera. I stað þess hefi ég,
svartálfurinn, rekizt þangað.“
Helga gat ekki varizt hlátri. Hún var svo fljót til, líka að skipta
skapi.
Þær höfðu margt að tala saman, systurnar, Jretta fyrsta kvöld.
Þær voru orðnar ókunnar.
„Nú eru næturnar Jrar bjartar eins og um hádag, og maður
þarf ekkert Ijós allt sumarið. Bæði elztu börnin eru í sveit. Gísli
er orðinn alveg öruggur á hestbaki, á hverju kvöldi sækir hann
kýrnar. Og Svanhildur hjálpar til við hirðinguna. Að hirða töðu,
það er skemmtilegasta vinna sent til er.“
Svona sagði María frá, Jrangað til svefninn lokaði augum systr-
anna.
Það var komið langt fram yfir miðnætti, þegar María gekk upp
stigann upp í þakherbergið sitt. Hún kveikti Ijós, fór úr sam-
kvæmiskjólnum og brá sér í morgunslopp. Svo settist hún á rúm-
ið, örþreytt.
„Helga var töfrandi í hvíta brúðarkjólnum, með myrtussveig í
gullbjörtu hárinu. Og svo ljómandi af gleði, eins og ég sjálf fyrir
tólf árum.“
1 26 STÍGANDI