Stígandi - 01.04.1947, Blaðsíða 54

ÞAÐ, SEM GUÐ HEFIR SAMTENGT,
MÁ VINNUMAÐURINN -?
Heil Novella, eftir GUTTORM J. GUTTORMSSON
Konan mín elskulega (drottinn blessi minningu hennar) hefir
nú hlaupið burt með vinnumanninum og skilið mig eftir með
barnahópinn — 1, 2, 3, 4, 5, já, þau eru öll. Má nærri geta, hvernig
mér er innanbrjósts af að missa hana og það í annars manns hend-
ur. En fyrir ótal margt hefi ég að þakka og yfir mörgu hefi ég að
gleðjast. Hjónaband okkar hefir verið frjótt og ástúðlegt og í alla
staði ánægjulegt. Þær fáu snurður, sem á það komu, voru mér
einum að kenna. Því rniður var mér allt of gjarnt til að draga
rangar ályktanir af ýmsum atburðum, og mundu hafa orðið meiri
brögð að því, ef blessuð konan mín hefði ekki hastað á mig, af
sínum alkunna skörungsskap, og komið vitinu fvrir mig.
Eg get ekki minnzt þess alveg iðrunarlaust, að þegar fyrsta barn-
ið fæddist, fjórum mánuðum eftir að við hjónin giftum okkur,
hafði ég orð á því við elskuna, að mér þætti það koma óeðlilega
snemma. Hún móðgaðist ögn, sem von var, og benti mér á, að
mér bæri heldur að þakka guði fyrir, hve barnið væri efnilegt,
þótt það kæmi fimm mánuðum fyrir tímann, liefði bæði liár og
tennur, væri jafnvel dálítið gráhært, ekki væri það samt mikið, en
svo ef ég kærði mig ekki um barnið, gæti hún fengið nóga til að
kannast við það, og hún vissi, hvað hún sagði. Svo va'r það í ann-
an tíma, að eg var árlangt að heiman, en seint á því herjans ári
fæddist okkur annað barn. Eg gat ekki stillt mig um að impra á
því, að mér þætti það mjög undarlegt, að fjölskyldan stækkaði
einna mest, þegar eg væri ekki heima og kæmi hvergi nærri. Kon-
an mín skellti á lærið öldungis steinhissa á þessari heimsku minni
og spurði, hvað eðlilegra væri en það, — hvort ég vissi ekki,
„maður“, að þegar ég væri heima, hefði ég að jafnaði annað að
gera en standa í barneignum? Annars þyrfti við fremur, já hún
hélt nú það. Ég játa, að svarið var fyrir ofan minn skilning, og er
jrað enn, en ég lét það gott heita. Ég fann, að ég bar engan sigur
úr býtum og leiddi þetta málefni hjá mér, þangað til blessuð
132 STÍGANDI