Stígandi - 01.04.1947, Blaðsíða 122

sér. Hún gekk fast að raér, ógnaði mér með hnýttum hnefa og
sagði:
Nú steinþegir þú, eða þú skalt sjálfan þig fyrir hitta. Þú veizt
vel, að amma er fárveik, og þó getur þú aldrei verið hægur stund-
inni lengur.
Ég þagði skömmustulegur. Mamma fór og mér leiddist svo, að
ég vissi ekkert, hvað ég átti af mér að gera.
Sagði ég ekki, tautaði bróðir minn drjúgur í bragði.
Haltu kjafti, sagði ég aftur.
Ég ráfaði um stofuna og leitaði að einhverri dægrastyttingu,
en óttaðist jafnframt, að móðir mín kæmi aftur inn, og var sár-
reiður yfir því, að liaft væri svo vakandi auga á mér. Það var ekk-
ert athyglisvert í stofunni nenta arinninn, og ég staðnæmdist líka
fyrir framan dumbrauðar kolaglæðurnar og horfði hugfanginn í
þær. Mér flaug nýr leikur í hug: Hví ekki að fleygja einhverju í
eldinn og sjá það brenna? Ég skimaði í kringum mig. Fyrst kom
ég aðeins auga á myndabókina mína, og mamma mundi refsa mér
strengilega, ef ég brenndi hana. Hvað var fleira að finna? Ég leit-
aði gaumgæfilega, unz ég rak augun í gólfsópinn inni í skáp. Þar
hafði ég það. Hver skeytti Jrví, þó að ég brenndi nokkrum bursta-
hárum? Ég dró sópinn fram og sleit skúf úr honum og fleygði í
eldinn. Ég liorfði hugfanginn á, hvernig hárin sviðnuðu, undust
upp, fuðruðu eins og ofurlitfir kyndlar og lirundu svo í ösku.
Það var æsandi skemmtun að því að brenna burstahárin, svo að
ég sleit æ fleiri úr sópnum og henti í eldinn. Bróðir minn kom
til mín og horfði höggdofa á.
Ekki brenna, sagði hann svo.
Því þá ekki? spurði ég.
Þú brennir allan sópinn, sagði hann.
Þú segir ekki eftir, sagði ég.
Jú, svaraði hann.
Þá ber ég Jng, sagði ég.
Og leikur minn varð sífellt umfangsmeiri. Nú datt mér í hug,
hvernig færi, ef ég kveikti í stórum hárskúf og bæri hann að
gluggatjöldunum. Átti ég að reyna? Auðvitað! Ég kippti stór-
tim skúf úr sópnum og hélt honum í eldinum, unz kviknaði í hon-
um, svo hljóp ég með hann að gfuggatjöldunum og bar hann að
kögrinu. Bróðir minn hristi höfuðið.
Ekki kveikja! sagði hann.
Hann sagði þetta of seint. Rauðar, litlar tungur blöðruðu í
200 STÍGANDI