Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2014, Qupperneq 193

192
gleðigöngu hinsegin daga,3 sem hann telur staðnaða og úr tengslum við
nýjar hugmyndir um kynhegðun. Hann telur hinsegin daga viðhalda úrelt-
um og íhaldssömum hugmyndum sem stuðli að aðgreiningu fólks í hópa
eftir kynhneigð. Greinin ber þess þó merki að Ármann hafi takmarkaða
þekkingu á umhverfi, veruleika og félagslegum vettvangi hinsegin fólks á
Íslandi. Hann virðist til dæmis einblína fyrst og fremst á samkynhneigða
sís-karla en lítur þar með fram hjá stórum hluta hinsegin fólks og ólíkum
reynsluheimum innan þess samfélags sem heldur hinsegin daga og tekur
þátt í þeim. Einnig yfirfærir hann skoðanaskipti um samkynhneigð sem val
eða meðfæddan eiginleika, sem eiga sér stað í Bandaríkjunum, yfir á Ísland
án þess að rökstyðja hvort og hvernig þau endurspegla þá umræðu sem
hér á sér stað. Þá virðist hann ekki gera greinarmun á Samtökunum ’78 og
Hinsegin dögum í Reykjavík, átta sig á sambandi gleðigöngunnar við þessi
tvö félagasamtök eða skilja yfirleitt skipulagið að baki henni.4 Þessar tak-
markanir eru þó ekki til umfjöllunar hér heldur viljum við fyrst og fremst
jarðtengja umræðuna, setja hana í samhengi við veruleika hinsegin fólks og
skoða ríkjandi valdatengsl með því beina sjónum okkar að þeirri umgjörð
sem mótar tilveru hinsegin fólks og hvernig rætt er um það, þ.e. samfélagi
okkar og þeirri gagnkynhneigðarhyggju sem þar ríkir.
Ást og kyn í menningarlegu samhengi
Ármann fer um víðan völl í grein sinni en gagnrýni hans beinist þó aðallega
að þeim orðaforða sem hann telur gleðigönguna viðhalda og hópaskipt-
ingunni sem slík orðnotkun felur í sér. Hann fjallar sérstaklega um hug-
tökin hinsegin fólk, hommi og samkynhneigð auk fyrirbærisins að koma út úr
skápnum sem hann telur hinsegin daga festa í sessi ár eftir ár. Þannig stuðli
3 Hér á hugtakið hinsegin dagar við um árlega hátíð hinsegin fólks en ekki félaga-
samtökin Hinsegin daga í Reykjavík, sem halda utan um hátíðina, nema það sé
tekið sérstaklega fram.
4 Í grein sinni nefnir Ármann aldrei t.d. lesbíur eða trans*fólk. Hann nefnir hvorki
Samtökin ’78 né Hinsegin daga í Reykjavík, þó talar hann um aðstandendur
gleðigöngunnar og „hinsegindaga“ án þess þó að fara nánar út í hverjir þeir eru. Á
bls. 206 nefnir Ármann illdeilur um „frelsi í ástum“ og „val“ sem hafa átt sér stað
vestanhafs og yfirfærir þær á umræðu um Ísland og ein hjúskaparlög, án frekari
útskýringa. Svo virðist sem skilningur Ármanns á orðinu hinsegin takmarkist við
hugmyndir um ást og flokkun á henni. Þannig lítur hann framhjá margvíslegum
öðrum þáttum sem valda því að fólk skilgreinir sig sem hinsegin, t.d. hugmynda-
fræði, lífsstíl og lífsviðhorfum, auk trans*fólks, intersex fólks og asexual fólks.
íRis ELLEnBERGER oG svAndís AnnA siGuRðARdóttiR