Úrval - 01.04.1947, Qupperneq 23

Á DRAUGAVEIÐUM
21
um, minnist ég einkennilegs
siðs, sem ég hafði heyrt getið,
en ekki trúað. Sagt var, að þeg-
ar fábjánar fæddust á þessum
slóðum, væru þeir þegar bundn-
ir á mauraþúfur, svo að maur-
arnir ætu þá. En ef fábjánahátt-
urinn kemur ekki fram fyrr en
á fullorðinsárum, eru hinir ó-
gæfusömu skildir eftir í frum-
skóginum.
Sumum tekst að halda lífi í
skóginum. — Þeir éta rætur og
ber og hafast við í trjánum
eins og apar, og verða smám
saman hálfgerð villidýr. Dæmi
eru til að þeir hafi slegið sér
saman í hópa — kynlega flokka
hálfbrjálaðra manna, sem líkj-
ast meira öpum en mönnum.
Ég þakkti líkið með laufi og
vafningsviði — og mér var
harmur í huga, því að ég gerði
mér Ijóst, að þessi útburður
skógarins myndi að öllum lík-
indum ekki hafa gert mér eða
förunautum mínum neinn
miska. Ég sveifla byssunni á
öxlina og held heim að áningar-
staðnum.
Keidrou og burðarmennirnir,
sem hafa orðið skelfdir við
skothvellinn, eru að leita mín
um skóginn. Ég segi þeim, að
ég hafi aðeins skotið fugl. Ég
held því fast fram, að hvorki
villimaður né „draugur", hafi
orðið á vegi mínum, og skipa
þeim að búast til ferðar.
Upp frá þessum degi hefi ég
aldrei hleypt skoti úr riffli eða
nokkurri annari byssu, og ætla
mér ekki að gera það, ef ég fæ
ráðið. Ef til vill er það svolítil
friðþæging fyrir banaskotið í
skóginum.
oo^oo
Flöskavit.
Jón var á þönum fram og aftur að leita að frakkanum sínum.
,,Hvað ætlarðu að gera við hann, góði?“ spurði konan hans.
„Hann Smith þama hinum megin við götuna hringdi til min
og bað mig að lána sér tappatogara."
„Nú, og hvað ætlarðu að gera við frakkann? Það er alveg
óþarfi fyrir þig að fara með tappatogarann. Þú getur sent Mariu
með hann.“
„Góða mín,“ sagði hann, „þessi síðustu orð þín fela í sér alla
skýringuna á því, hvers vegna konur geta ekki stjómað herjum
eða þjóðum, eða tekið að sér annað en undirtyllustörf í opinberu
lífi.“ — Northem Whig.