Úrval - 01.04.1947, Síða 51

Misjafnt höfumst við að . . .
Eg er lokrœsa-rotta.
Grein úr „The Listener“,
eftir Sam Hawkins.
TTVAÐ ætli það séu margir,
sem gera sér það ljóst, að
til eru hlutir, er lokræsi nefn-
ast. Flestum er nóg, þegar tapp-
inn er laus úr vaskinum —
lengra nær hugsun þeirra ekki.
En hver vatnsdropi, sem not-
aður er í Lundúnum, þarf á eft-
ir að fara gegnum lokræsin, og
öll þau föstu efni, sem botn-
falla á þeirri leið, verðum
við lokræsaverkamennimir að
hreinsa burt. Þegar við fáum
okkur göngutúr niður Piccadilly
eða Gray’s Inn Road, er lítil
hætta á, að við verðum fyrir
umferðaslysum. því að við er-
um fimmtíu fet undir götunni!
Aðallokræsakerfi Lundúna er
um 650 km. að lengd. Sum ræs-
in eru svo víð, að aka mætti þar
vörubílum, sum aftur ekki nema
þrjú til fjögur fet undir loft.
Ég hefi skriðið gegnum eitt,
sem var ekki nema eitt fet og
sex þumlungar. Að vísu var
það nokkru víðara, en pípur
lágu neðan í loftinu, og undir
þeim urðum við að athafna okk-
ur. Þannig var þó aðeins á þrjá-
tíu metra svæði, en sjálfum
fannst mér það vægast sagt
þrjátíu metrum of langt.
Eins og þið vitið, eru engir
gluggar á lokræsum. Að því
veitti þó ekki, svo að fólkið uppi
á götunni ætti þess kost að sjá,
hvemig lokræsa-hreinsararnir
vinna í jörðu niðri. Ef einung-
is vatn færi um ræsin, væri allt
í stakasta lagi. Lundúnir hafa
eitthvert bezta frárennsliskerfi
í heiminum. Ein æðin liggur til
dæmis frá Chiswick til Chelsea
Bridge. Þar er vatninu dælt
upp í aðra meginæð, sem ligg-
ur til Abbey Mills í Stratford.
Enn er því lyft upp og dælt til
Barking, þar sem það er hreins-
að. En það eru fastaefnin, sem
valda vandræðunum. Sigurher-
gangan í fyrra er gott dæmi.
Göturnar voru sandbornar, til
þess að hestunum skrikaði síður