Úrval - 01.04.1947, Qupperneq 104

TIL MIKILS AÐ VINNA
A LLIR farþegarnir og nokkr-
ir af skipsmönnum voru
uppi á þilfari, þegar sjúkrabif-
reiðin ók niður á bryggjuna.
Sjúklingurinn var fluttur um
borð í skipið á sjúkrakerru.
Lizbet var líka viðstödd. En
hvað hún var falleg í siglinga-
búningnum sínum! Hún hafði
aldrei verið fegurri. Lanny var
viss um, að ferðalagið yrði ynd-
islegt.
Þegar eigandi skemmti-
snekkjunnar hafði rætt stundar-
korn um golfleiki sína og veiði-
ferðir, sagði hann allt í einu,
ósköp blátt áfram: ,,Við leggj-
um ekki af stað fyrr en í fyrra-
málið, af því að einn farþeganna
kemur með næturlestinni frá
New York — Laurel Creston,
frænka mín.“
Þetta kom yfir Lanny eins og
þruma úr heiðskíru lofti, en sem
betur fór var hann ýmsu vanur
og ekki auðvelt að koma hon-
um úr jafnvægi, enda hafði
margra ára starf hans sem
leynilegur erindreki kennt hon-
um að flíka ekki tilfinningum
sínum. Lanny hafði meira a5
segja rætt um það við Laurel,
hvernig þau ættu að haga sér,
ef örlögin létu þau hittast í ná-
vist „Reverdys frænda.“ Eftir
andartak hafði Lanny náð sér
svo vel, að hann gat sagt:
„Laurel Creston? Er hún ekki.
rithöfundur?“
„Jú,“ svaraði Reverdy. „Hún
hefir skrifað nokkrar smásögur
í tímarit. Ég hefi lesið eina eft-
ir hana, sem mér þótti góð. Hún
segist vera að byrja á skáld-
sögu, og býst við að fá gott
næði til ritstarfanna á ferða-
laginu.“
Lanny svaraði fáu til.
Lanny var ekki uppi á þil-
fari, þegar Laurel kom um borð.
Hann hitti hana ekki fyrr en
morguninn eftir, þegar honum
var ekið út í sólskinið. Snekkj-
an skreið niður Miamifljót og
út í Biscayneflóa. Laurel stóð
við hlið frænda síns, klædd ljós-
bláum sumaxkjól. „Laurel“,
sagði skipstjórinn, „þetta er
vinur minn, Lanny Budd.“ Svo