Úrval - 01.04.1947, Qupperneq 108

106
ÚRVAL
sem hann langaði til að tala við
Laurel um, og það var lítil
hætta á því, að þau yrðu uppi-
skroppa með viðræðuefni.
Það voru liðnar tvær vikur,
frá því er skipið fór frá Miami,
og Lanny var farinn að geta
gengið. Hann var óþolinmóður
og eirðarlaus, af því að hann
var búin að tala um alla þá
hluti við Lizbet, sem honum gat
dottið í hug, og hann þráði að
fá að vera einn með hugsanir
sínar.
Hann tók að lesa í klefa sín-
um, og fór upp á þiljur seint
á kvöldin, þegar aðrir farþegar
voru gengnir til hvílu.
Eitt kvöld, þegar hann kom
upp, sá hann að Laurel stóð við
öldustokkinn og horfði út á
hafið, dökkt og silfrað í tungl-
skininu. Lanny hraðaði sér til
hennar og sagði með lágri rödd:
„Gott kvöld, Laurel.“
Hún hrökk við og hvíslaði:
„Ó, Lanny.“ Svo bætti hún við:
„Við megum ekki sjást saman.
Það myndi gera Vissa mann-
eskju óhamingjusama og eyði-
leggja ferðalagið.“
„Hlustaðu nú á mig,“ sagði
hann, „ég vil að þú skiljir það í
eitt skipti fyrir öll, að ég hefi
engar skuldbindingar við þá
manneskju." Hann fór eins að
og hún og nefndi engin nöfn.
„Meinarðu þetta?“
„Já.“
„Sú manneskja er til, sem
hefir aðra skoðun á þessu.“
„Ef hún hefir þá skoðun, þá
hefir hún myndað sér hana
sjálf. Fyrir meira en ári,
bað faðir hennar mig að segja
sér ætlun mína í þessu efni, og
ég gerði það. Ég sagði, að starf
mitt vær þess eðiis, að ég gæti
ómögulega gert konu hamingju-
sama, ég væri svo lítið heima.
Ég neitaði eins ákveðið og
kurteisi framast leyfði.“
„Jæja, þau halda líklega að
slysið, sem þú varðst fyrir, hafi
breytt þessu.“
„Ef þau halda það, er það
ekki mín sök. Ég hefi alltaf lagt
áherzlu á, að ég væri aðeins
vinur hennar “
Það var þögn; þvínæst sagði
Laurel:
„Ég veit ekki, hvað ég á að
segja annað en það, að af þessu
hlýzt mikil óhamingja.“
„Já, það er áreiðanlegt."
„Spurningin er þá, hvort þér
einum sé um að kenna eða hvort
við séum bæði sek, en ef svo er,
er minn hlutur miklu meiri.