Úrval - 01.01.1965, Qupperneq 77

EINN GEGN ÚTHAFINV
75
nýjan ákvörðunarstað, einhvern
stað, þar sem skipaviðgerðastöð
væri að finna.
Um klukkan 7. f. h. þ. 11 nóv-
ember sá ég til lands. Það var eyj-
an Upolu í Samoaklasanum. Hún
var um 20 mílur í suðurátt. Flek-
inn hraktist næstum stjórnlaus eftir
æðisgenginn storm. Ég hafði komið
áður til eyjarinnar og þekkti fjalls-
hlíðarnar hennar, yndislega grænar
og' ilmandi, þar sem uxu mangrove-
tré og pálmatré. Ég minnist lónsins
fagra, sem varið var af kóralrifi,
sem öldurnar hömruðu óaflátan-
lega á.
Mér var meinilla við að verða
að taka þessa ákvörðun, en ég byrj-
aði samt að senda neyðarmerki
með senditækinu minu og vonaði,
að mér tækist að kalla á dráttar-
bát á vettvang. Ég fékk ekkert svar.
Ég hvolfdi fána mínum, sem er
algilt neyðarkall á sjó, og reyndi
að mjaka flekanum í áttina til
strandar. Mig hafði rekið i áttina
til bæjarins Apia, og var ég nú
staddur í aðeins um 6 mílna fjar-
lægð frá honum. Því vonaði ég,
að einhver lítill bátur kæmi á vett-
vang, sem gæti sýnt mér réttu sigl-
ingaleiðina gegnum rifin inn í lón-
ið. En ég sá ekki neitt lífsmark
í landi né undan ströndinni. Ég
klifraði upp i siglutréð og rann-
sakaði vandlega hina svörtu, úfnu
ásýnd kóralrifanna með hjálp sjón-
auka míns. Ég sá öldurnar skella
hvítfyssandi á rifunum. Að lokum
stefndi ég á dálítið op, sem mér
leizt einna bezt á. Annað hvort
svifi ég yfir rifið á öldufaldi eða
festist á þvi. Einnig kynni flekan-
um að hvolfa, ef hann rækist á
rifið.
Ég tók mér stöðu við stýrið rétl
fyrir utan rifið og bjó mig undir
átökin. Alda kom i ljós rétt fyrir
aftan flekann. Hún sveiflaði flek-
anum með sér. Það rykkti í öllu,
er hann straukst við'rifið. Síðan
heyrðist skellur, en þá kom önnur
alda og ýtti honum inn fyrir rifið,
inn í lónið. Einhvern veginn fóf
það nú svo, að flothylkin losnuðu
ekki. Ég sigldi yfir lygnt lónið og
varpaði akkeri 20 fetum undan
ströndinni. Ég dró niður seglin og
gaf Aussie og Kiki að éta. Svo opn-
aði ég baunadós handa sjálfum
mér. Ég hafði siglt 7450 mílna leið
og verið 130 daga á sjónum.
Næsta dag var flekinn minn dreg-
inn á land i viðgerðastöðinni i
Apia, en þar átti að gera varan-
lega við hann. Ég var ólmur i að
halda áfram ferðinni til Ástralíp,
en læknirinn við sjúkrahúsið j
Apia sagði að það yrði að gera
eitthvað vegna kviðslits mins, áður
en ég héldi sjóferðinni áfram. Og
ég ákvað, að það væri bezt, að slik
aðgerð yrði gerð i New York.
En ég hef ekki hætt við ferðina.
Þegar ég jafna mig eftir kviðslitið,
býst ég við að stiga út á flekann
minn i Apia og halda i vesturátt
þaðan, á milli Fijieyja og fyrir
sunnan Nýju Caledoniu. Ég lagði
af stað til Ástralíu, og ég ætla að
sigla til Ástralíu. Ég tafðist, en ég
læt ekki bugast.