Úrval - 01.01.1965, Síða 86

84
ÚRVAL
Og ])cgar hún sveiflaði sér á bak
á nýjan leik, var allt, sem hún
snerti, ískalt og hart viSkomu vegna
ísingar, beizliS, hnakkurinn, jafn-
vel fax hryssunnar. Hana verkjaSi
i ailan líkamann. Sem snöggvast
varS henni hugsaS heim til heimil-
is sins í Bretlandi, heitra baSa.
hreinna fata og tedrykkju fyrir
framan arineldinn....
Skyndilega kom hermaSur riS-
andi út úr kolsvörtu myrkrinu,
stanzaSi viS hliS lienni og rétti
henni flösku.
„Drekktu þetta,“ sagSi rödd hans
hryssingslega. „Þá líSur þér bet-
ur.“
Hún lyfti flöskunni aS vörum sér
og drakk gúlsopa. Þetta var brenni-
vin. Hana logverkjaSi í munn og
háls, cn hún fann hita streyma um
sig. SíSan teygSi höndin sig aftur
í áttina til hennar og rétti henni
ullarvettlinga. „FarSu i þá,“ sagSi
röddin. „Ég á aSra.“ Flora stakk
helköldum fingrunum í vettlingana,
og svo fann hún snögga bylgju æs-
ingar fara um sig, þegar hún gerSi
sér grein fyrir því, aS hermaSur
þessi var sjálfur Janachco Jovitch
liSsforingi.
En áSur en hún gæti þakkaS hon-
um, hafSi liann snúiS hesti sínum
viS og var þotinn á harSaspretti
út i myrkriS.
Strax í dögun stanzaSi Flora
hest sinn og uppgötvaSi, aS hún
hafSi orSiS viSskila viS Militch of-
ursta og sveit hans. Nú var hún
stödd á meSal hermanna 4. liSs-
flokksins. Þeir þekktu hana marg-
ir og heilsuSu henni glaSlega.
Nú var stytt upp, og Flora fann
aS lokum Jovitch liSsforingja viS
bál, þar sem hann var aS elda baun-
ir til morgunverSar ásamt tveimur
aSstoSarmönnum sínum. Hann virt-
ist láta sig nærveru hennar engu
skipta, en hinir liSsforingjarnir
buðu henni tafarlaust aS fá sér
matarbita meS þeim. Þau borSuSu
matinn steinþegjandi. Flora leit í
áttina til Jovitch og reyndi að
finna einhver orð til þess aS þakka
honum, en hann starði eitthvað út
í bláinn. Svo leit hann snögglcga
til hennar, og augnaráS hans var
ekki vingjarnlegt.
Hávaxna, unga konan meS bláu
augun þreytulegu og óhreina and-
litið var samt enn kvenleg og lag-
leg, og þaS var bjargföst sannfær-
ing Jovitch, aS kvenfólk ætti ekki
aS vera aS flækjast í stríði og bar-
dögum. Honum hafði fundizt það
alveg eðlilegt að hjálpa henni um
nóttina í öllum kuldanum og rign-
ingunni. En hann ætlaði sér alls
ekki að leyfa henni að vera áfram
hjá liðsflokki hans, því að hún gæti
truflað mennina við skyldustörf
þeirra og gerði það auSvitað að
verkum, að þeir yrðu að minnlca
hinn fátæklega matarskammt sinn.
„ViS erum að leggja af stað upp
Chukasfjall,“ tilkynnti hann henni
án alls formála. „En ég ætla að
senda sendiboða á undan til þess
að hafa upp á Militch ofursta, svo
að þú getir haldið á hans fund. En
á meðan getur þú beðið hjá burðar-
klárnum.“
AugnaráS Floru varð reiðilegt.
Hún slengdi diskinum frá sér, svo
aS small í, og tilkynnti, að hún
væri fullgildur óbreyttur liðsmaður