Úrval - 01.01.1965, Qupperneq 115

VÖÐVAR HANS VILDU EKKI IILÝÐA
ji:í
gerðist hann samverkamaður Dr.
Earl Carlsons, eins hins kunnasta
manns á sviSi endurhæfingar á
lömunum ,sem stafa frá heilanum.
Arið 1946 fékk Ray stöðu við
Carrol Vista skólann fyrir fatlaða
i Vallejo, Californíu. Það kom i
ljós, að forstjóri skólans var há-
vaxin, sterkbyggð og glaðlynd
ekkja, að nafni Ann Corzier. Ray
hafði aldrei kynnzt neinni konu,
sem hafði jafn mikil áhrif á hann.
Eins og hans var venja, stefndi
hann beint að því marki, að vinna
hönd hennar. Þau gengu í hjóna-
band árið 1948.
Skömmu eftir að þau giftust,
gerðist Taibl framkvæmdastjóri
liinnar nýju áætlunar Nebraska-
rikis um uppeldi fatlaðra. Eftir þvi
sem álit hans jókst, tóku ríkin í
tugatali að leita aðstoðar hans til
að leggja sínar eigin áætlanir um
slíkt uppeldi. Hann var á stöðug-
um ferðalög'um, flutti nokkur
hundruð ermdi á ári, en einhvern
veginn vannst honum jafnframt
tími til að taka doktorsgráðu í
uppeldissálarfræði við háskólann
i Nebraska. Árið 1953, þegar áætl-
un Nebraskarikis var komin i fulla
framkvæmd, fór hann þaðan og
gerðist yfirmaður sérl'ræðilegs upp-
eldis í Puebla, Colorado. Samhliða
því stjórnar hann sálfræðilegri
pjónustu og rannsóknum á náms-
aðferðum.
Nálægt 1400, af 24500 skólanem-
endum í Pueblo, þurftu á aðstoð
hans að halda. Hann finnur, að með
þvi að hjálpa þeim, getur hann
endurgoldið þá hjálp, sem fólk
eins og foreldrar hans og systkini,
Lisle Blackburn, dr. West og Ann
hafa veitt honum. „Það er ríku-
Ieg umbun i því fólgin,“ segir hann,
„að horfa á barn ganga í fyrsta sinn,
eftir að við höfum tekið það til
meðferðar, eða heyra barn tala,
sem áður hafði verið mállaust."
18. maí, árið 1960, sæmdi forseti
Bandaríkjanna hann orðunni
„Meritorius Service Citation" fyrir
starf hans í þágu fatlaðra.
í dag (1964), þegar Ray Taibl
er 53ja ára, er hann herðabreiður,
ljóshærður, andlitið brúnt og veð-
urbarið, eins og á manni, sem
stundar útivist. Þrátt fyrir ótrú-
lega sterka trú á sjálfan sig, á hann
enn við ýmsa erfiðleika að stríða.
Þegar þreyta sækir á hann, verða
vöðvar hans enn þá stífir og stirð-
ir. Stundum, er hann stígur fram
úr rúminu, finnur hann, að hann
getur ekki tekið um hurðarhún-
inn — eins og í barnæsku standa
fingur hans þá beinir og stífir. Á
slíkum dögum segir hann þá:
„Anna, viltu vera svo góð, að halda
kaffinu heitu. Ég er dálitið stirð-
ur núna.“
„Þar sem ég mun aldrei verða
fyllilega eðlilegur,“ segir Ray,
„hef ég lært að lifa í sjálfum mér.
Til allrar hamingju gaf guð mér
foreldra og kennara, sem þótti
vænt um mig og kenndu mér. Ég
var lánsamur.“ Hann talar beint
frá hjartanu, er hann segir við
bæklaðan ungling: „Þú ert ekki fatl-
aður (handicapped). Þú ert aðeins
öðruvísi en hinir, það er allt og
sumt.“ Og hvers vegna skyldi hann
ekki segja þeim þetta? Hann hefur
alltaf trúað þessu um sjálfan sig.