Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 63

Viðar] SÖNGUR í HÉRAÐSSKÓLUNUM 61
þeir ýmsum öðrum skólum betri aðstöðu til söngiðkunar.
Sbr. aldur og raddþroska nema miðað við suma kaup-
staðarskóla, t. d. gagnfræðaskóla og unglingaskóla, með
flesta nema á mútuskeiðinu.
Unglingar á þessum stóru heimilum þurfa upplyftingar
með frá öðru námi. Söngurinn er þeirra hressingarlyf og
„laugar hugann af sora og syndum“. Þar á æskan að sam-
einast á heilbrigðasta hátt, þroskast og skemmta sér, fág-
ast, finna stærð heildarinnar, endurnærast í baði tónanna.
Þegar loftið titrar við strengjaspil margra samstilltra
hjartna, þá fyllist umhverfið af lífsgleði og fjöri. Á slíkum
stundum „eigum við sumar innra fyrir andann, þá ytra
herðir frost og kyngir snjó.“
Til þess að rökstyðja það nokkuð, hver hagsýni það er
héraðsskólunum að viðhafa söngrækt, mætti benda á það,
að aðstöðu þeirra er þann veg háttað, að þeir verða að vera
sjálfum sér nógir á þessu sviði. Sem dæmi maötti minna á
samkomur og skemmtanir innan þeirra vébanda. Þær
mundu þykja frekar yfirbragðsdaufar með engum eða ó-
myndarlegum söng.
Kaupstaðarskólar eiga hægra um vik að __ afla sér
skemmtiatriða við opinberar samkomur og þekki ég af
eigin raun, að þeir gera slíkt oft og iðulega. Héraðsskólarn-
ir verða að standa á eigin fótum, vera sjálfum sér nógir í
hvívetna líkt og þau heimili sveitanna, sem ekki vilja lifa
á bónbjörgum. Þeir mega því ekki við því að sleppa taki
á þeim hæfileikum, sem þeir hafa yfir að ráða heldur
glæða þá, leiða þá fram í dagsins ljós og skapa úr þeim yl
og laðandi blæ á heimilið.
En í sambandi við sönginn ber að minnast þess, að menn
eru ekki fæddir með þeirri náðargáfu að geta sungið fag-
urlega, eða svo að mynd sé á, án leiðsögu kennara.
Margir hyggja að vísu, að söngur alþýðu tali sínu sann-
asta og ómengaðasta máli, ef hver fær að syngja með sínu
nefi, eða eins og andinn blæs mönnum í brjóst. Þar sé að
finna kjarnann óspilltan. Þannig eigi söngurinn að verða