Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 83
VÍðar] VERTU SÆL, CORDERA 81
Upp frá því, að Pinin og Rósu tók að gruna, að erfið-
leikar steðjuðu að, höfðu þau enga hugarró. Og grunur
þeirra um ógæfuna staðfestist, þegar húsráðandinn kom
og hótaði útbyggingu.
„La Corderu“ varð því að selja, og ef til vill fyrir að-
eins einn morgunverð.
Laugardaginn næsta á eftir fór Pinin með föður sínum
á kaupstaðartorg í grenndinni. Barnið varð óttaslegið við
að sjá slátrarana vopnaða sveðjum sínum. Kýrin var seld
einum þeirra, og eftir að hafa verið brennimerkt, var
hún rekin til fjóssins, en bjallan hringdi dapurlega alla
leiðina.
Anton var þögull, augu drengsins voru rauð og þrútin
og Rósa lagði hendina um hálsinn á „La Corderu“, þegar
hún heyrði að búið var að selja hana.
Næstu daga var dapurlegt á „Somonte„-enginu. „La
Cordera“ var óvitandi um örlög sín, hæg og róleg, eins
og hún vænti sér einskis ills þar til miskunnarlaust axar-
höggið reið. En Pinin og Rósa gátu ekkert gert nema
liggja endilöng í grasinu, steinþegjandi og óhuggandi
vegna framtíðarinnar.
Þau litu hatursaugum á símann og eimlestina, sem
fór fram hjá; þetta tvennt tengdi saman heimkynni
þeirra og hina fjarlægu, óþekktu veröld, sem var nú búin
að ræna þau eina vininum, sem þau áttu.
Skilnaðarstundin var nokkrum dögum seinna. Slátrar-
inn kom og gott samkomulag fékkst um verðið. Anton
bauð honum í staupinu og taldi upp óvenjulega kosti
kýrinnar. Faðirinn gat ekki hugsað sér annað en „La
Cordera“ lenti hjá húsbónda, sem léti henni líða vel.
Hann var ör af áhrifum vínsins og peninganna í vasanum
og hélt áfram að lofa gæði hennar, hvað hún mjólkaði
vel og væri sterk til dráttar. Hinn brosti aðeins, þegar
hann hugsaði til afdrifanna, sem biðu hennar.
Pinin og Rósa héldust í hendur og virtu hinn óvel-
6