Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 79
Viðar]
VERTU SÆL, CORDERA
77
leyndardómsfulla tóna og blandaði þá andvörpum frá
hjarta furunnar.
Stundum virtust þessar sveiflur vera tónar, en því næst
fanst Rósu þær tákna hvískur, sem leið eftir þráðunum
frá einhverjum óþekktum til annars, sem líka var ó-
þekktur. Hana langaði ekkert til að vita, hvað fólk ein-
hverstaðar úti í heiminum var að segja hvað öðru. Hana
varðaði ekkert um það; hún hlustaði einungis á óminn,
lag hans og leyndardóm.
„Lá Cordera“, sem var í blóma aldurs síns, var raun-
særri en félagar hennar. Hún lifði ekki í snertingu við
umheiminn og skoðaði ritsímastaurinn í fjarlægð sem
hvern annan líflausan hlut, gagnslausan og til einskis
annars en vera fyrir.
„La Cordera“ var kýr, sem þekkti lífið, og tímum sam-
an lá hún á enginu og' eyddi tímanum, hugsandi fremur
en vera á beit; þá naut hún kyrrðar lífsins, grárra skýja
og friðsamrar jarðar og reyndi að æfa hugann.
Hún tók þátt í leikjum barnanna, sem áttu að gæta
hennar; og ef hún hefði getað, þá myndi hún hafa brosað
að því, að Rósu og Pinin skyldi vera trúað fyrir því að
annast sig, — „La Corderu!" — halda vörð um sig á eng-
inu, hindra það, að hún stykki á girðinguna og reikaði
meðfram járnbrautarsporinu. Eins og hún væri gefin fyr-
ir að stökkva! Hví mundi hún vera að skipta sér af járn-
brautarteinunum?
Ánægja hennar var falin í því að beita sér í kyrrð og
ró, velja sér álitlegasta grasið, án þess að lyfta höfðinu,
til að horfa í kringum sig í forvitniskyni, og að því búnu
lagðist hún fyrir, annaðhvort til þess að íhuga eða þá
blátt áfram að láta sér líða vel. Það eitt að vera til lét
hún sig nokkru varða, allt annað voru hættuleg fyrirtæki.
Hugarró hennar hafði aðeins verið raskað við vígslu járn-
brautarinnar, þegar hún var utan við sig af hræðslu, við
það að sjá fyrstu lestina fara fram hjá. Hún hafði hrint
steingarðinum yfir nágrannaakurinn. og hlaupið í ofboði