Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 66
64
SÖNGUR í HÉRAÐSSKÓLUNUM
[Viðar
inn getur bezt á þennan hátt fylgzt með framförum ein-
staklingsins og bent honum sérstaklega á lökustu misfellur
í meðferð hans. — Þessi söngur, þótt í smáum stíl sé, gjör-
ir nemendur einnig djarfari og sjálfstæðari en ella og er
þeim góð bending um að leggja sig alla fram við námið,
vanda sig, taka vel eftir öllu.
Þótt ég hafi tekið svo til orða, að kórsöngur ætti að
mínum dómi að vera þungamiðja söngiðkunar héraðsskól-
anna, þá er hinsvegar alls ekki æitlun mín, að sá söngur sé
viðhafður með samskonar vinnubrögðum og t. d. í söngfé-
lögum — úrvalssöngsveitum. Fyrst af öllu ber að minnast
þess, að gjört er ráð fyrir að allir, sem nokkuð geta sungið,
séu þátttakendur í söngnámi skólanna. Það segir sig því
sjáft, hvílík fjarstæða það væri að miða kennsluna við
vinnuaðferðir úrvalskóra, þar sem félagar almennt hafa að
baki sér marga þá örðugleika, sem viðvaningar kynnast
fyrst í skólanum og þreyta fangbrögð við þar.
í raun og sannleika eru sönglögin og söngljóðin í augum
kennarans ekki annað en æfingar, sem hann beitir fyrir
sig til þess að leiða nemandann inn á nýjar og áður ó-
þekktar leiðir.
Söngkennarinn veit, að raddirnar eiga í ríkari mæli,
þegar þær koma í skólann, sundurleitan hávaða, kall-
kenndan, gasprandi tón, heldur en reglulegan sönghreim.
Hann veit, að framburður er vanræktur, að röddin er
þykk, hás, loðin, skræk, skerandi, bláþráðótt eða þvinguð.
Hann veit, að hún er minni en vera ætti samkvæmt radd-
eðlinu. Hann heyrir, að tónninn er staður og þunglamaleg-
ur, daufur og litlaus, — andardráttur stuttur og lotur ó-
ákveðnar, — dráttarmagn tónsins lélegt og röddin haltrar
ráðvillt milli samhljóða og sérhljóða, án allrar hljóðstöfun-
ar eða vissrar raddstillingar. Ef heildin er tekin, þá verð-
ur samandregin mynd eitthvað í þessa átt, undantekningar
einstakra radda geta æfinlega fyrir fundizt.
Hvernig á svo söngkennarnin að lækna þessi mein og fá
nema til að syngja hreinan, léttan og boðlegan söngtón?