Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 82
80
VERTU SÆL, CORDERA
[Viðar
eignast aðra, heldur fann loks að hann varð fjötraður
skuldum. Hann sá, að „La Cordera“ var eina eignin, sem
hann átti umráð yfir og hann varð að selja hana, þrátt
fyrir það, að hún var í raun og veru ein af fjölskyldunni,
og konan hans sagði það síðastra orða áður en hún dó, að
kúna mættu þau ekki missa.
Þegar móðir barnanna lá banaleguna í herbergi, sem
var aðskilið frá fjósinu með vegg úr fléttuðum hálmi, leit
hún þreyttum augum til „La Corderu", eins og hún væri
að sárbæna hana um, að vera börnunum önnur móðir og
veita þá ástúð, sem faðirinn gat ekki látið í té.
Anton de Chinta velti þessu fyrir sér óákveðið, og þess-
vegna sagði hann börnunum ekkert um nauðsyn þess að
selja kúna.
í dögun á laugardagsmorgun greip hann tækifærið; á
meðan Rósa og Pinin voru enn í svefni, hélt hann af stað
til Gijon í þungu skapi og rak „La Corderu“ á undan sér.
Þegar börnin vöknuðu, skildu þau ekkert í því, hvers-
vegna hann hafði farið svona skyndilega, en töldu víst, að
kýrin hefði fylgt honum nauðug. Og þegar faðir þeirra
um kvöldið kom heim, allur rykugur, með kúna, og vildi
ekki gefa neina skýringu á fjarveru sinni, fór börnin að
gruna margt.
Kýrin hafði ekki verið seld. Með villandi röksemdum
vegna þess, að honum þótti vænt um kúna, hafði hann
verðsett hana of hátt, til þess að nokkur vildi kaupa
hana. Hann hafði hnyklað brýmar framan í væntanlega
kaupendur og þóttafullur haldið fast við þá verðupphæð,
sem hann krafðist. Hann friðaði samvizku sína með
þeirri sönnun, að raunar hefði hann fúslega viljað selja;
sökin lá hjá þeim, sem ekki vildu borga „La Corderu“
eins og hún var verð. Þessvegna sneri hann heim á leið
aftur í fylgd með nokkrum nágrannabændum, sem ráku
búfé sitt á undan sér með meiri eða minni örðugleikum,
allt eftir því, hve kunningsskapurinn milli dýranna og
húsbóndans. var mikill.