Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 93
Viðar]
A SPRENGISANDI
91
með hníf niður í gegnum berglögin. Breiddin er ekki meiri
en svo, að auðvelt er að kasta steini yfir, en láti maður
stein falla niður í það, finnst manni hann aldrei ætla að
ná til botns. Og þarna langt niðri grillir í ána, sem víðast
þekur allan botn gilsins. Manni finnst undarlegt, að slíkt
regindjúp skuli hafa dulizt svo nærri. Mér hafði verið
sagt, að það væri dimmt niðri í gilinu. Vitanlega er það
ekki satt, að minnsta kosti ekki á sólskinsdegi eins og nú
var. En vel get ég trúað því, að skuggalegt sé að líta þang-
að niður í dimmviðri, eða þegar farið er að rökkva. Við
göngum dálítið upp með gilinu, en það tekur ekki veru-
legum breytingum. Veit ég ekki hvað þessi einkennilegi,
tröllslegi og draugalegi kafli er langur, en nokkru neðar
slær gilið sér dálítið út og eru þar snarbrattir grashvamm-
ar hér og hvar.
Beint á móti tjaldstað okkar, handan við gilið, er Á-
fangatorfa. Það mun vera hinn forni tjaldstaður, og
beinna liggur við að fara þeim megin gilsins, þegar farið
er um Ódáðahraun til Austurlands. Þar hefir það verið,
sem Barna-Þórður beið Odds biskups Einarssonar. Átti
hann að fylgja biskupi austur um hraunið til Möðrudals.
En biskup kom ekki á tilteknum tíma og varð Þórður að
hverfa heim aftur sökum vistaskorts. Þá kvað hann vísu
þessa og ritaði hana með staf sínum á moldarflag:
Biskups hefi eg beðið með raun,
og bitið lítinn kost;
áður en lagði á Ódáðaliraun,
át eg þurran ost.
Biskup fór villur vegar í hrauninu, og gisti hjá útilegu-
mönnum. Nú er sú leið aldrei farin.
Þegar við höfðum skoðað gilið, gengum við aftur heim
til tjaldsins, að hitta þá Hlíðdal og Stefán. Sauð á katlin-
um hjá þeim og settumst við að kaffidrykkju. Hófust þá
fjörugar samræður. Stefán Filippusson er Skaftfellingur
3ð uppruna, Hann hafði um mörg ár verið fylgdarmaður