Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 69
Viðar]
SÖNGUR í HÉRAÐSSKÓLUNUM
67
þollitlar og ekki nægilega samtaka til þess að söngurinn
verði þjáll, léttur og leikandi.
Sönggleðinni er teflt í hættu, sé farið að knýja hljóðin
fram, auk þess er þá úti um tónfegurð, af því að þá snúast
þau upp í hróp og gaspur. Þar með væri vegið að þeirri
grundvallarhugsjón, sem söngkennslan er sprottin af, að
glæða smekk fyrir hljómfegurð, styrkja raddfærin, fága
hljóðin og' mýkja.
Það má hiklaust telja það frekar óheppilegt að þylja
yfir nemendum á byrjunarstigi margar reglur tækninnar.
Æskilegra mun vera að slíkt komist inn hjá þeim smám
saman í lifandi samhengi við námsefnið. Söngnemar venj-
ast ákaflega fljótt við að hlusta á leiðbeiningar kennarans
samhliða því að söngur fer fram og laga sig nokkuð eftir
þeim bendingum hans.
Nú væri rétt að athuga næst þessa spurningu: Að hverju
leyti standa héraðsskólarnir ýmsum öðrum skólum betur
að vígi um fræðslu á sviði söngs og um góðan árangur
hennar?
Þótt tilhneiging virðist í þá átt, að aldur nemenda, er
skólana sækja ár frá ári, færist niður (samanburður á
skólaskýrslum þeirra sannar þetta), þá hefir þó megnið af
nemendum þeirra til þessa verið sloppið yfir mútuskeiðið,
en í mörgum skólum öðrum, ofar barnaskólunum, bakar
þetta yfirgangsþrep raddarinnar mestu örðugleika og
dregur úr áhuga fyrir söng. En innan héraðsskólanna er
það eitt atriði enn, sem fellur þeim í vil og eflir aðstöðu
þeirra til sóknar þessum málum.
Það fór ekki framhjá mér, meðan ég kenndi í skólum í
Rvík, að sumir nemendur þar hneigjast til skrópa og þarf
aukavinnu og glöggt auga til þess að halda nemum reglu-
bundið í tímum. í héraðsskólunum strikast þessir erfið-
leikar að kalla út, þar sem rekspölur er kominn á. Kenn-
arinn býr að jafnaði undir sama þaki og námsfólk, matast