Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 70
68 SÖNGUR í HÉRAÐSSKÓLUNUM [Viðar
jafnvel við sama borð og' það,- og getur því án -tafar stugg-
að þeim, sem í fyrstu kunna að villast út fyrir settar
skólareglur, inn á rétta braut, þessari námsgrein og öðrum
skyldunámsgreinum til verndar.
Enn má nefna það, að í héraðsskólunum er hægt um vik
með að sameina í einn flokk marga bekki, ef æskilegt þyk-
ir, — meira að segja alla söngnema skólans.
Héraðsskólarnir og kennaraskólinn iðka söng ósamkynja
radda, en hann er á marga lund vinsæll mjög, margbreytt-
ur að eðli og tilkomumestur af kórsöng þeirra. Allt þetta
tel ég, að myndi farsælan og frjóan jarðveg fyrir sönghér-
aðsskólanna. Nemendur þeirra eru einnig ótruflaðri af
utan að komandi áhrifum, sem glepja, en nemar í kaup-
staðaskólum og einbeita sér því oft betur við námið og
gefa því hug sinn óskiptan.
Er þar sjón sögu ríkari, að söngurinn felur í sér fiurðu-
legt seiðmagn til samstillingar einstaklingunum, þegar þeir
sameiginlega taka sér í munn lög og ljóð og fella það í
samklið sinnar eigin vitundar og hugarhræringar og berast
á sömu bárum hrynjandi, hljóms og hraða.
Eg hefi talið mér skylt að haga söngkennslunni þannig,
að hún styddi aðrar námsgreinar skólans, svo sem auðið
er, einkum kunnátta í móðurmáli, og að hún stuðlaði að
þekkingu í fögrum bókmenntum.
Að þessu vék ég í héraðsskólaritinu „Viðar“ 1936. Hefi
ég einnig áður á opinberum vettvangi, í Ríkisútvarpinu og
víðar, vakið athygli á þessu sama og skal því ekki hér farið
langt út í þá sálma. — Þá vil ég ekki láta hjá líða að
minna á það einu sinni enn, að ef víðtæk og margþætt
söngrækt gæti tendrað, þótt ekki væri nema eitt lítið blys
til þess að lýsa móðurmálinu út úr skiugganum, þá sannar
staðreyndin, að slíkt væri ekki ófyrirsynju. Nú á tímum
er þess ekki hvað sízt þörf, þar sem eitt, að því er virðist,
alveg nýtt fyrirbrigði til þess að flekka tunguna, hefir
skotið rótum og sýnist dafna vel. Á ég hér við hinar ömur-
legu hljóðfallsvillur málsins (hrynjandi þess), og það í