Skírnir - 01.01.1866, Qupperneq 137

Danmork.
FRJETTIR.
137
Fogh, Helveg, Christjani, Fenger ogfl.), en tala sumir mjög viSalþýSu
hátt eSa meS alþySuorStaki, þó stundum sje afkáralegt. Á því kunna
þeir lag manna hezt, aS gera sjer sóknarbörn sín öll háS og hand-
vikin — einkanlega konurnar, Danskar konur eSa „dándiskonurnar“
(Danneltvinden) eru víSa mjög innlíf'aSar kenniugum Grundtvigs og
hans lærisveina, og meS því móti verSur skiliS 1, hvernig þeir prestar
getiS ráSiS næstum sem húsfeSur á hverju heimili í sókn sinni.
Ekkja Kristjáns konungs 8da trúir, aS kalla má, á Grundtvig
gamla, og hefir opt mikinn flokk um sig af hans liSum. Sókn-
armönnum Birkedals fjell mjög þungt um þetta óferli prests síns,
og skutu þegar fje saman handa honum, en eptir þaS honum varS
meinuS kirkjan, prjedikafii hann í stórri kornhlöSu og þangað
streymdi fólkiS a8 hlýöa á prjedikanir hans. Einnig leituSu menn
til hans meS ýms aukaverk, en ráSherra kirkjumálanna boSaSi,
aí þau ein yrði gild metin, er í engu tæki til landslaga eCa
þegnlegrar stöSu, og skírn skyldi færS inn í kirkjubækur. Nú
varS allmikill fundasveimur meSal Grundtvigsmanna og ritlinga-
gangur um þaS, er til ráSa skyldi taka. J>aS var lengi haldiS, aS
Birkedal myndi lýsa sig úr „þjóSarkirkjunni11, en á aSalfundinum,
en haldinn var í ÓBinsvje (17. jan.), var8 niSurstaSan sú, aS
bæSi hann og allir Grundtvigs sinnar skyldi bíSa kyrrir innan
vjehanda hennar, en beinast sem kappsamast aS því, aS fá slíkum
nýmælum framgengt um sókna- eSa safnaSafrelsi, aS söfnuSirnir
gæti notiS aS „trúaSra presta“ (þ. e. þeirra er fylgja Grundtvig),
þar sem til þeirra mætti ná. Margir eru á því, aS þar verSi aS
koma til iykta, aS Grundtvigs lærisveinar verSi aS leysast frá
kirkjunni, enda skilur þá nóg á viS hina til þess1, en veriS getur,
aS þeir búist viS aS verSa svo ofaná, aS þeir heldur geti skipaS
*) Prestum vorum mun kunnugt, hvað þeim einkanlega ber á milli.
Grundtvig kallar ritninguna „ritorðið” (dauða orðið), en trúarjátninguna,
drottinlega bæn, sakramenta-orðin („litla orðið af drottins munni”) hið
lifanda orð. Kristinddmurinn bjrjar ekki í ritningunni , en í söfnuð-
inum. Grundtvigsmenn hafa horfið nokkuð aptur að kaþólskunni, að
því leyli sem þeim þykir meira varið I enn „lifanda vitnisburð” heil.
kirkju, en það sem þeir kalla rilleifar postulanna.