Ný sumargjöf - 01.01.1861, Qupperneq 53

53
og hafði sezt niður, varð öðru hverju að stauda upp og
hrista hana af sér.
Borgirnar Porapeji og Herculanura urðu alveg huldar
ösku. Fyltust öli stræti og híís af henni og hlóðsl hún
yfir hæztu bustir, svo að engin merki sáust til, að þar
hefði nokkurntíma verið bygð.
Nú skal segja nokkuð af því, hvernig dauði Pliniusar
liins eldra atvikaðist og hversu hætt bróðursonur haus,
Plinius ýngri var kominn.
þegar Plinius eldri lagði á stað frá Misenum, spurði
hann bróðurson sinn, hvort liann vildi fara raeð sér. Kvað
hann nei við, enda lagði hann meiri stund á raælsku og
fagrar listir en náttúruvísindi. Fór þá Plinius eldri einn
og sigldi til þess staðar, sem allir aðrir flýðu. Stýrði
hann beint í háskann og brá sér ekki meira en það,
að hann las skrifara sínum fyrir og lét hann rita öll alvik
atburðar þessa og allar breytingar, sem urðu á loptsjón
þeirri, er hann nú hafði fyrir augum sér. Askan féll í
hrönnum, grjótið flaug víðsvegar, og svo hart kiptist sjáf-
arbotninn, að klettum og skerjum skaut upp úr djúpinu
og komst skipið þá ekki áfram. Undraðist Plinius nú, er
háskinn var svo gífurlegur og runnu á liann tvær grímur, hvort
hann ætti að halda áfram eða snúa aptur, og réði stýrimaðui
honum til hins síðara, en fróðleikslaungunin varð óttanum
yfirsterkari. „Hugdjarfir menn hafa hamingjuna með sér“,
mælti liann, „stýrum nú til Stabiæ, þarsem hann Pompon-
ianus er!“ Svo hét einn af vinum hans. þegar Plinius
kom til Stabiæ bjóst hann til að flýja sjóveg, en andviðri
var á og beið hann þess, að vindur snerist eða lygnt yrði.
Leitaðist hann við að hughreysta vin sinn og gera hann