Ný sumargjöf - 01.01.1862, Blaðsíða 43

43
er, til þess aö geta sagt vinum yðar og nágrönnum
frjettirnar . . . En það er skelfing hvað þjer reykið, þjer
gleymið öllu yfir pípuskrattanum.“ I því hann sagði
þetta braut hann pípuna. Hinn Ijet sjer ekki um
finnast, heldur en áður; lítur við og segir: „Piltur
minn, fáðu mjer aðra pípu.“ — „Nei, nú gengur fram
af mjer,“ sagði V..., „svona fagran málróin hef jeg
aldrei heyrt; og svo ertu svo þolinmóður, litli minn,
sem þú værir annaðhvort engill eða púki . . . mikið fje
vildi jeg gefa til þess, að sjá þig reiðan, og mundi þá
skemmt. — |>ú . . .“ í því kom einn af fjelögum
hans að; hann var „major“, og við aldur. Hann
mælti við V...: „Yður ferst ósæmilega við þenna
ókunna mann, þjer látið eins og þjer sjeuð vitlaus.
Mjer er nú farið að leiðast þetta, og ekki bæta um
lætin í fjelögum okkar, sem láta eins og þeir sjeu ekki
með öllum mjalla; en þrátt fyrir allan hávaðann heyrist
samt gjörla, að öllum öðrum líkar mjög illa breytni
yðar. Hættið þjer nú, það er komið meir en nóg af
þessu.“ Sneri „majorinn“ sjer nú við, og gekk inn í
næsta herbergi, og allir þeir fjelagar. Settust þeir við
grænt borð og tóku að spila. V... var hinn kátasti,
og hátalaður mjög; hann var heppinn og vann mikið
fje. En er stund var liðin, gengur hinn svartklæddi
maður inn til þeirra, klappar á öxl V... og heimtir
hann á eintal. V... leit um öxl sjer, valdi manninum
dónaleg háðyrði, og hló að honum. Hinn svartklæddi
maður mælti: „Herra barún, jeg er ekki barnakennari,
eins og yður þóknaðist að kalla mig; jeg er foringi í
sjóliði Bretakonungs; þjer haíið gjört á hluta minn, og