Ný sumargjöf - 01.01.1862, Page 50
50
HALLI.
(Stœlt eptir þjó<5versku almúgakvæíli.)
Ei eg veit hvort undir Halla
Eiga þori eg lengur nú,
Víf mitt dirfist fól að fjalla,
Frýjar honum auðarbrú,
Lætur hans á höfuð títt
Húfu mína og kyssir blítt.
(segir vife sjálfan sig): þetta kann nú reyndar a& vera saklaust
gaman, en —
Óstand þetta engu lagi nær,
Ef auðspöng kær
An hans Halla hvergi lifað fær.
|>egar hún lín til þerris breiðir,
J>á er Halli sjaldan fjær,
Víst hún ei hjá vonduin sneiðir,
Viðmótsblíð hún einatt hlær;
Mægjast Halli við mig vill,
Venzlun sú mjer þykir ill.
Reyndar er Halli fylginn sjer vi& alla vinnu, bæfei á sjó og
landi, og mesti afkastamaímr, en —
Óstand þetta engu lagi nær o. s. frv.
Fyrir skemmstu úr ferðalagi
Feginn kom eg heim uin nótt,
Vissi eg lítt um liússins hagi,
Hygg eg gerðist eitthvað ljótt,