Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 29

NORÐURIJÓSIÐ
29
Biðjið og yður mun gefast
Pabbi Söru var málari, og langoftast hafði hann nóg að gera.
En einn veturinn fyrir mörgum árum hafði hann, eins og svo
margir aðrir, enga vinnu. Á þeim tíma fengu þeir atvinnu-
lausu engan stuðning, og það leit því dapurlega út í heimil-
inu. Kona hans var ákaflega starfsöm og hreinlát. Hún þvoði
og nuddaði. Svo að enginn litur var eftir á línóleum dúknum
á gólfinu. Hún var mjög leið yfir því, hve erfitt var að fá sápu.
Og eftir því, sem vikurnar liðu, og maturinn tók að minnka,
varð hún ennþá daprari.
Sara var hvern sunnudag í sunnudagaskóla, og þar fékk
hún að heyra margt dásamlegt, sem huggaði hjarta hennar,
svo að hún gat sungið af gleði, meðan foreldrar hennar
fylltust gremju. Hún hafði lært um Jesúm Krist, sem bjó
langt fyrir ofan stjörnurnar og allt, sem hún gat séð þar efra.
Sara horfði oft upp til himins og hugsaði um hann, sem bjó
þar uppi, þó að hún gæti ekki séð hann. Hún minntist þess,
að einu sinni yfirgaf hann heimili sitt þar uppi og kom niður
til jarðarinnar til að gera vilja Guðs og frelsa hana, með því
að deyja fyrir hana á hræðilega krossinum. Hún vissi, að hún
gat sent boð upp til himins og fengið svar aftur, og þó að hún
byggi við þröng kjör og yrði að flýta sér heim úr skóla til að
snúa þvottavindunni eða þvo og sópa gólf, þá fékk hún
uppörvun á margan hátt.
Hún vissi, að Drottinn Jesús elskaði hana heitt, og hvert
kvöld, þegar hún lagðist til hvíldar, hugsaði hún um kærleika
hans. Hún gladdist yfir því að hún átti föður á himni, sem bar
umhyggju fyrir henni og mundi gefa henni fæði og klæði.
Einn daginn áttu þau engan mat eftir í húsinu, en hún
lagði samt á borð. „Hvers vegna leggur þú á borð, barn?“
spurði móðir hennar, „heyrðir þú ekki, að ég sagði, að enginn
matur væri til í húsinu?"
„Guð mun senda okkur mat, mamma.“
„Vertu ekki svona vitlaus, Sara, við neyðumst eflaust til að
vera án miðdagsmatarí dag.“
En Sara setti á borðið samt sem áður. Það var nú næstum