Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 44

44
NORÐURIJÓSIÐ
fengi hjálp í trúnni og kristlegu skapferli. Trúðum við því, er
reynslan hafði kennt okkur: Ef maðurinn er í „réttri afstöðu
gagnvart Guði,“ þá kemst hann ekki hjá því að læra um
þessa hluti, er hann sjálfur les Orð Guðs, þótt hann sé
óskírður enn. Sannfæring þessi speglaðist í bréfum til ungfrú
Christiansen. í sárustu sálarneyð setti hún honum úrslitakosti:
Ef hann yrði endurskírður og afneitaði lúterskri kristnun
hans, gæti hún aldrei orðið konan hans.
Enginn veit, hve djúp voru vötnin þau, sem Larsen varð að
ganga í gegnum, er hann fékk þetta bréf. Við hjónin sáum
aðeins ofurlitla glampa af sálarstríði hans, er hann kom og
sagði okkur frá því. En hollusta hans við Krist vann sigur. Og
hann lýsti yfir því, að hann yrði að hlýða Meistara sínum og
Drottni, hvað sem það kostaði.
Larsen ákvað að koma, finna mig og biðja mig að skíra sig.
Safnaði hann þá saman pípum sínum, vindlakössum og
öðru, sem lýtur að reykingum. Batt hann það allt í böggul og
þeytti honum út á fjörðinn, sem er (rétt) framan við húsið
mitt. Daginn eftir gekk hann framhjá sama blettinum. Mætti
hann þá manni, sem hann þekkti lítið eitt. Var hann með
brennivínsflösku undir handleggnum. Snögglega datt hon-
um þá í hug, að hann skyldi ávarpa hann og segja: Sjáðu, í
gær, á þessum bletti, fleygði ég minum skurðgoðum öllum í
sjóinn. Viljið þér ekki kasta yðar hjáguðum í hann líka?
Skýrði hann svo fyrir manni þessum, er var um of vín-
hneigður, hvað hann ætti við. Þótt tilraun hans eða áskorun
bæri ekki eftirvæntan árangur, í þessu tilfelli, þá varð honum
Ijósara nú en áður, hve gjörbreyting sú, er orðin var á honum,
gerði honum kleift að reyna að leysa aðra, sem enn voru í
fjötrum.
Larsen var skírður, ásamt mörgum öðrum, í Glerá, rétt
ofan við Akureyri. Vitnisburður hans — sem sannkristins
kaupsýslumanns — hafði haft mjög djúp áhrif á bæjarbúa.
Heldra fólkið á Akureyri kom allt til að sjá hann skírðan. Ég
hafði ekki stungið upp á því, að hann skyldi ávarpa fólkið af
því að hann var óvanur ræðuhöldum. Hélt ég, að það gæti, í
þessum kringumstæðum, orðið honum um megn. En er hann
sá fjöldamarga kaupsýsluvini sína bæði á brúnni (réttara